Bij Dark Entries staat de passie voor muziek centraal.

Mensen die passioneel met muziek omgaan omdat wij deze kunstvorm niet als een wegwerpproduct beschouwen, maar het gebruiken om af en toe deze kille wereld te ontvluchten.

Af en toe willen wij ook eens in de geschiedenis terug duiken gewoonweg omdat wij eigenlijk niet willen dat het geschiedenis wordt…

Carlo Van Putten was bereid om met Dark Entries te praten over één van de grootste muziekgeniën die deze wereld ooit gekend heeft.

Zijn naam : Adrian Borland.

Carlo was de uitverkorene die met dit talent White Rose Transmission vormde maar helaas kwam door het lot deze samenwerking vroegtijdig een einde.

Hoe was het om met Adrian te werken?

En hoe was het om met Mark Burgess (The Chameleons) en Adrian tezamen te werken?

Deze Nederlander heeft dit allemaal mogen meewerken en dan hebben we Frank Weyzig (Born For Bliss, Clan Of Xymox) en Marty-Wilson Piper (The Church) nog niet vernoemd.

Naar aanleiding van de nieuwe (en de met de dag beter wordende) cd van White Rose Transmission, “Spiders in the mind web”, mochten wij met Carlo een uitgebreid gesprek voeren.

Het gesprek is zoals de cd geworden…soms weemoedig, soms treurig, maar vooral met altijd een beetje hoop in zicht.

De voltallige Dark Entries-redactie bedankt Carlo voor dit prachtig tijdsdocument.

Hallo Carlo, White Rose Transmission ontstond in 1995.

Zover we weten wou jij met Adrian een groep beginnen, hoe kwam jij in contact met Adrian ?

Hi Didier, het was nooit de bedoeling om een band met Adrian op te richten.

Adrian en ik waren gewoon hele goede vrienden.

Ik was met Florian Bratmann een aantal songs aan het opnemen en Adrian was hier erg van onder de indruk dat we besloten ze met z’n drieën uit te werken.

Adrian kwam dus quasi bij ons “project”

Ik kwam met Adrian in contact omdat hij onder de indruk was van een “winning”cover die we met The Convent gemaakt hadden voor een indie sampler.

Ik had hem persoonlijk gevraagd om permissie dit te doen.

Zo leerde ik ook later Adrian veel beter kennen.

Later ging Adrian ook samen met The Convent op tour.

Was het concept Adrian Borland geen gevaar voor jou?

Ik bedoel hier alleen maar mee dat zeer veel mensen je muziek zouden vergelijken met /waarderen tegenover The Sound….

Ik ben nog nooit voor iets bang geweest als het om mijn muzikale invloeden en roots gaat.

Ik was ook nooit bang voor de vergelijking met The Sound omdat ik zong en niet Adrian.

Als we zoals The Sound hadden willen klinken had dit makkelijk gekund met Adrian’s know how van muziek.

Je weet ondertussen ook, Carlo, wat Adrian voor me betekent.

Ik zou een paar vragen willen stellen over hem maar die het respect hoog houden.

Laat ons eerlijk zijn, Adrian’s muziek is verre van vrolijk.

Toen jij White Rose Transmission opstartte was jij je daarvan bewust? Ik bedoel het ging niet bepaald een Ramonesachtig groepje worden…..

Adrian’s muziek was niet de vrolijkste, maar ook niet depressief.

Adrian is gewoon een gevoelsmens geweest, maar vooral gedesillusioneerd van de media en de ontbrekende aandacht.

Hij had er mee te doen dat men hem negeerde, hij wist dat dit ooit zou veranderen, maar niet zolang hij leefde.

Ik had met deze gedachten moeite.

Hij werd altijd om iets vereerd wat hij ooit gedaan had in het verleden, niet voor het nu.

Ik hou van de melancholie, maar ik ben niet gedesillusioneerd van de industrie, ik heb nooit iets verwacht en heel veel gekregen.

Ik heb in mijn leven geen cent met de muziek verdiend.

Ik ben melancholisch omdat mij het leven ontroerd en omdat ik van veel te veel mensen afscheid heb moeten nemen, maar ook schoonheid kan mij ontroeren.

Adrian en ik deelden de humor, de ironie, en het creëren van schoonheid in muziek, zonder enig commercieel doel of een doelgroep.

Daaruit ontstond, en dat was WRT.

Ik geef het niet graag toe, Carlo…maar had jij ook het gevoel dat Adrian’s muziek meer en meer afweek van The Sound?

The Sound gingen uit elkaar omdat de muziek dood gezwegen werd toen bands zoals U2 en The Waterboys groot werden, The Sound glipte tussen de mazen van het net door en belandden uiteindelijk als “cult” band in de handen van mensen die zich hiermee konden identificeren.

De muziek kreeg een mooie plaats in de platenkast en in de harten van een minderheid.

De band brak uit elkaar omdat Adrian de band niet meer kon motiveren voor een handje vol steeds ouder wordende echte fans te spelen om er vervolgens zelf op te moeten betalen. Adrian kon het niet verkroppen en dronk toen veel en zijn ziekte speelde een grote rol, deze werd steeds erger.

Hij wilde niet meer zoals The Sound klinken, dat had hem ook niet verder gebracht in zijn leven.

Hij wilde over mooie dingen zingen, over gevoelens, niet meer alleen over de frustratie.

Hij was verandert en de wereld om hem heen ook.

Na Adrian’s dood kwam jij ook in contact met twee andere iconen Marty-Wilson Piper en Mark Burgess…..

Het was niet na Adrian’s dood, maar toen Adrian er nog bij was dat Mark en Marty deel waren, Mark zong namelijk al op het “700 miles of desert” album en Marty en ik speelden ook al samen in de tijd dat Adrian nog onder ons was.

Alleen de songs met Marty zijn later pas op het 3^e WRT verschenen.

Mark ken ik al sinds 1988, Marty sinds 1996.

Ik hoefde hen niet te overtuigen.

Toen ik Mark ooit het 1^e album gaf van WRT vertelde hij mij en later ook in een interview, dat het album in zijn top 10 van favo’s stond.

Mark en Adrian leerden elkaar in mijn huis kennen, net als Marty en Mark.

Deze muziekrichting die wij maken verbind elkaar gewoon, zo groot is het circuit ook niet ;-)

Geef toe Carlo met zulke iconen, bouw je een torenhoog verwachtingspatroon …

Mijn voordeel is dat ik nooit hoge verwachtingen heb, daardoor ben ik ook nooit teleurgesteld, of in ieder geval zelden ;-)

En toch Carlo…ik was op zoek naar The Church, The Chameleons en Adrian in White Rose Transmission, en ik vond het niet….

Dat klopt, we wilden ook niet klinken als deze bands.

Kijk, bij een band heb je een verwachtingspatroon van de fans, ze willen die muziek horen, maar als een project konden we experimenteren.

We konden doen wat we wilden en niet aan de zelf gesmede kettingen van verwachtingen en richtingen of stijlen voldoen.

Veel mensen vonden het er wel in, maar anderen zochten er tot vergevens toe naar The Sound en The Church of The Chameleons, of nu Clan of Xymox te horen.

Dit mag aan mijn stem liggen, die uiteindelijk toch het gehele beeld kleurt.

Dus White Rose Transmission is Carlo en zijn gastmuzikanten….

WRT is mijn stem met gastmuzikanten.

Ik schrijf geen muziek, maar ik zing en schrijf teksten.

Nu is WRT Frank Weyzig, Rob Keijzer en mijn stem.

Wie weet wat er in de toekomst nog te wachten staat, en wie er nog een keer bijkomt? Ik niet. Tot nu toe kwamen we allemaal door verschillende situaties bij elkaar, erg bijzonder achteraf om te zien dat ik Frank via Rob leerde kennen omdat deze schoolvrienden waren.

Toen Frank hoorde dat ik met Adrian gewerkt had, was hij er ook bij, want ook hij was een grote Sound fan.

Zoals Adrian vaak zei; “you will always meet new friends in this small world of music”

En Frank is ook niet van de minste hee…..

Frank is geniaal, ik had graag met Frank, Rob en Adrian gewerkt, dat was weer een geniaal werk geworden, zonder financieel succes ;-)

Ik denk dat Adrian meer “weirdness”in de songs gebracht had, maar ik vind het ook mooi zoals het nu is.

Op papier lijken jullie een supergroep maar qua succes wil het toch niet lukken…

.
Succes is iets wat in de muziekwereld maar moeilijk vertaald kan worden.

Kijk ik denk dat ik behoorlijk veel succes heb, want over de hele wereld krijg ik brieven, fanpost en mooie mails, maar ik kan er geen droog brood voor kopen.

Voorbeeld; Interpol hebben nu een financieel en muzikaal succes, maar zeker veel minder dan U2.

Moet je dan als Interpol gefrustreerd zijn en maar ophouden?

Het is in de muziekwereld precies zo als in ieder leven, it’s never enough.

Ik ben heel tevreden met wat ik bereikt heb, ik kijk tussendoor naar beneden op de ladder en niet alleen maar naar boven.

Jullie nieuwe cd heb ik beschreven als een Americana plaat van mensen die ook goth en wave in hun platenkast hebben staan…

Klinkt voor mij prima, het is misschien wel de beste omschrijving, terwijl ik wel moet zeggen dat ik meer gitaren muziek heb dan electro goth spul.

Ik hou gewoon van veel muziek die melancholisch is, niet van dat echte zware “I wanna die” spul, maar ik heb er ook wat van in de kast.

Ik zelf ben een grote The Doors & Bowie fan.

Ik vond het mooi toen men mijn stem in een recensie omschreef als een mix tussen David Bowie en Nick Cave.

Kijk, dat noem ik nou mijn ego strelen en succes is dus toch zo makkelijk om te hebben ;-)

Jullie nieuwe cd heeft een bijna filmisch karakter, Carlo…voor mij is het net het gevoel van de troubadour die ergens alleen in de woestijn rond loopt…

Weet je Didier, 700 miles of desert was een road movie qua muziek, een film waar het erom ging genoeg water mee in de woestijn te nemen.

Het concept was van Adrian en mij toen we in Bremen in een kroeg stonden waar een bordje aan de muur hing, waarop stond: 700 miles of desert take enough water cans with you”.

We zagen het leven als een journey through the desert called life.

Heb je water, heb je kansen.

Adrian schreef voor Mark: “I was digging for water and I found an ocean today”

Ik schreef op dat album: “I’m here to see it, to live and breathe it”

Adrian koos 1 song om te zingen “I’m walking in the opposite direction”

Adrian is uiteindelijk ook in werkelijkheid niet door deze woestijn gekomen, helaas!

Ik vind “spiders in the mind web”een eervolle opvolger en voortzetting van de trektocht. Mooi dat jij het zo voelt ook.

Toen ik jullie nieuwe cd hoorde wist ik niet dat er een nummer met Adrian op stond.

Toen ik het hoorde, kreeg ik een krop in mijn keel en ik voelde me niet al te best gewoonweg omdat ik een gevoel had dat me afvroeg : wat voor moois had nog kunnen komen…

Hoe ga jij daar met om, Carlo?

Het mag klinken als een cliché, maar de tijd heelt alle wonden, alleen de littekens blijven. Mijn ouders, een aantal vrienden, ik heb ze nooit vergeten, maar het gemis is wisselend groot en klein, maar de pijn wordt minder sterk omdat je het een plek gegeven hebt.

Zonder dit fenomeen zou je gek van verdriet worden.

Het is mooi om Adrian te kunnen horen op oude bandjes met demo’s die we maakten.

Op sommige praat hij zelfs met mij. “Heya Carlo, hope you like my idea’s , hope to see you soon man”

Natuurlijk doet het pijn, maar hij blijft op die manier altijd verder leven.

Ik vind de song een verrijking van het album.

Frank heeft het prachtig en liefdevol bewerkt.

Als mensen ons verdenken van name-dropping kan ik alleen maar zeggen dat ik niet meer albums verkoop hierdoor, toen niet en nu niet en dat het er mij in de muziek niet om gaat.

Het zou jammer zijn als deze songs voor eeuwig ongehoord zouden blijven voor de fans van deze.

Tuurlijk is het geen name-dropping, Carlo.

Trouwens als toegewijde fan weet ik ook wel “hoeveel” cds Adrian verkocht….

Een paar jaar geleden was er in Amsterdam een herdenking naar aanleiding van The Amsterdam Tapes.

Staat er nog zoiets op stapel in de toekomst?

Ik zou het graag willen, maar ik heb niet de tijd en kracht dit te organiseren.

Ik was ooit heel trots op Adrian toen er een 3 pagina lang artikel stond in de NME of Music Maker over The Sound.

Ik dacht beter laat dan nooit.

Laatst was ik in Ekko en daar speelde een jong bandje die een song van The Sound coverden. Ik vind het mooi als dat gebeurd.

Betekent muziek alles voor je, Carlo, of gewoon een aspect van het leven?

Muziek betekend veel voor mij, maar het is ook maar een deel van mij, niet het geheel.

Ik zit niet in een donker kamertje en schrijf duistere teksten en jank me daarop de hele dag uit. Ik heb een prachtige en lieve vriendin.

Ik geef les op een middelbare school en vind het werken met de jeugd geweldig.

Ik schrijf verhalen en gedichten en verzamel deze in mijn lade. “box of happy memories” ;-) Ik ben bevoorrecht met zulke mooie en goede mensen gewerkt te mogen hebben en te werken in de muziek, maar ik heb er altijd voor gezorgd dat ik er niet geheel afhankelijk van hoef te zijn.

Ik wilde een balans houden tussen mijn eigen creativiteit en het verdienen van brood.

Zo ik kan terugkijken op 13 albums in mijn leven waar ik de muziek op gemaakt heb die ik wilde, zonder inspraak van maatschappijen en media.

Ik ben met vrienden in aanraking gekomen die ik zonder de muziek nooit had leren kennen. Mocht voor mij het doek nu vallen, ga ik als een gelukkig man, zonder spijt, dat voelt sterk en geeft me rust en voldoening. Amen ;-)

Ik laat het laatste woord aan u beste Carlo….

Dank voor je mooie vragen en je interesse Didier.

www.myspace.com/deadguitars

www.myspace.com/whiterosetransmission

www.myspace.com/thechameleons

www.myspace.com/adrianborlandformersingerofthesound