Andreas Gross heeft reeds meerdere redactieleden van Dark Entries blij verrast met hun aangename darkwave die bij momenten knap aanleunt bij groepen als Slowdive of zelfs onze eigen Hoover (zonder phonic dus).

Donkere klanktapijten, dromerig sfeertje en een vrouwenstem om bij weg te zwijmelen en eigenlijk moet dat niet meer zijn om Andreas Gross te beschouwen als een talent die we in het oog moeten houden.

Onlangs verscheen op Echozone hun nieuwe mini-album “Stone Thrower” en een mooier visitekaartje kan een band zich niet dromen….

Hallo Andreas, je hebt je band Andreas Gross genoemd dus ik neem aan dat ik mag veronderstellen dat het in feite jouw band is, niet?

Eigenlijk wel.

In 2007 heb ik op Echozone ongeveer drie albums tegelijkertijd uitgebracht en het was toen veel te laat om met een andere naam op de proppen te komen maar in feite vind ik dat niet erg.

Want kijk, er zijn verschillende groepen die naar een persoon genoemd zijn.

Mij schiet nu bv Silke Bischoff naar binnen en tja ik noem nu toevallig Andreas Gross.

Dus eigenlijk ben jij het samen met gastmuzikanten, maar zijn dat door de jaren heen de zelfde mensen gebleven of niet?

Weeral juist.

“Borderline Poetry” die dateert van 2005 heb ik samen met Thomas opgenomen en sinds onze laatste 2 cds en de laatste mini-lp zijn de personen dezelfde gebleven dus eigenlijk zijn wij nu wat je zou kunnen noemen een vaste band.

Jullie maken zogezegd dark wave maar ik hoor er wel meer Slowdive in…

Daar kunnen je blijven theoriën over maken vind ik.

Ikzelf weet zelfs niet of wij nu echt in de juiste magazines thuishoren of niet, ik weet zelfs niet of ik op het juiste label zit.

De gothiekscene is de laatste tijd zo veel verandert dat men onze muziek nu zelfs als te zacht of veel te intelligent gaat omschrijven.

Mij kan het allemaal niet zoveel schelen hoe ze mijn muziek omschrijven, ik zeg altijd dat onze muziek als marsepein is : je houdt er van of je kotst het uit.

Een van de sterktes van jullie groep blijf ik toch de stem van Tabitha vinden…

Tja, Tabitha wou in het begin niet meer doen dan wat akoestische gitaar spelen tijdens onze “Close To Home”-toer in 2008 maar die had zo’n prachtige stem dat ik haar bijna smeekte om ons volgend album samen op te nemen.

Dat album werd dan “Hail to the Employee”.

We zijn trouwens bezig met haar solo-lp.

Dat is zeker iets om naar uit te kijken.

Jullie laatste cd noemt “We like ghost girls”, rare naam hee?

Komaan, meen je dat nu?

Ik vind dat dus wel een zeer ironische en plezante titel.

Wij hebben altijd zo van die spooky momenten in onze videos, je moet maar eens kijken naar onze My Space-site.

De titel is eigenlijk niet meer dan een referentie naar dat, meer moet je echt niet zoeken.

Hoe gaat het eraan toe in Duitsland?

Ik bedoel hier ben je quasi onbekend, maar hoe zit dat ginder?

We zijn natuurlijk niet zo bekend als die mens die in Unheilig zit.

Het is niet zo makkelijk om bekend te geraken als je niet veel concerten speelt.

Wij hebben allemaal een job en het is niet zo simpel om van stad naar stad te gaan trekken.

Ik moet wel zeggen dat onze laatste single “Stone Thrower” de radio haalde (en ik bedoel hier niet internetradio) en de besprekingen zijn ook meer dan behoorlijk.

Van onze laatste twee platen hebben we wat exemplaren kunnen verkopen maar denk maar niet dat we daar iets aan verdiend hebben…muziek maken is een kostelijk grapje.

Als ik uw muziek hoor dan denk ik meteen : dat zijn zeer melancholische mensen…

Gedeeltelijk waar.

Kijk, als je muziek wil maken die iets betekent dan moet je niet gaan afkomen met partymuziek, er moet toch iets in zitten vind ik.

Neen, het leven is inderdaad geen feest en dat hoor je inderdaad in mijn muziek.

Onze muziek en teksten gaan altijd iets dieper, en we schrikken er niet voor terug om ironisch uit de hoek te komen.

Tja, dus Tabitha en ik zijn dus wel ergens melancholisch, maar verre van depressief…

Uw website heet Nomorejazz…nu mag je het uitleggen…

En toch moet je er weer niet veel achter zoeken.

In 2001 heb ik een cd opgenomen die ik “No More Jazz” noemde en dat was ook rond de tijd dat ik met mijn website bezig was.

Ik dacht dat eigenlijk een goede naam is voor een website en ik heb het niet meer gewijzigd maar ik besef ook wel dat je in sommige muzikale middens niet met die titel moet afkomen.

Bijna elk jaar is er een release van jullie, inspiratie te over?

Tja, na elke cd nemen wij zo’n pauze van een half jaar of zo en ik vind dat eigenlijk niet veel of niet weinig.

In 2010 zullen we wel weer een nieuwe cd afhebben.

Er zijn groepen die er 5 jaar over doen…

Kan zijn, maar andere groepen interesseren mij niet.

Als ik Andreas Gross hoor weet ik nooit wat ik moet denken : schoonheid of triestheid…

Dat is nu eens een goede vraag zie en als je naar onze muziek luistert dan zul je merken dat die twee woorden synoniemen zijn J

Jullie zijn er zich toch van bewust dat jullie perfecte pop maken?

In mijn rare wereldje zou “Stone Thrower” een superhit moeten zijn!

Oh fantastisch dat je dat vindt alhoewel ik eerlijk moet toegeven dat ik zelf “Stone Thrower” een beetje te poppy vindt.

Maar toen we het nummer opnamen, wisten we meteen dat het de single moest worden en het is daarom dat we er ook verschillende remixes van hebben gemaakt.

Ikzelf vind onze akoestische versie het best van allemaal, trouwens hoe meer ik er over nadenk hoe meer ik denk dat ik het op onze volgende cd ga zetten als bonustrack.

Jullie hebben het laatste woord…

Oh waarschijnlijk dat het hebben van een huis, een hond, een tuin en een vrouw niet echt het belangrijkste is in het leven….

Jullie konden ook zeggen dat de mensen jullie muziek kunnen horen op www.myspace.com/andreasgross dus zullen wij het wel weer doen!

Bedankt voor dit interview, Andreas.