Veel glam is er niet te vinden in de wereld van een recensent, geloof mij.

Een computerscherm met in de achtergrond loeiharde muziek is niet bepaald een beeld om jaloers op te zijn.

Tenzij je de geluksvogel bent die Elena Fossi mocht interviewen, natuurlijk…

Elena leeft sinds een tijdje in een dubbele wereld. Als ze niet bezig is met de donkere electronische klanken van Kirlian Camera dan stort ze zich met volle overgave op haar andere band, Spectra*Paris.

Binnenkort kan je Spectra*Paris in Waregem tijdens het Gothic Festival gaan bekijken maar vooraleer het zo ver is zult u het tot dusver enkel met de woorden moeten doen…

Hallo Elena, hoe zou jij eigenlijk Spectra*Paris omschrijven?

Wij zijn een rockgroep vol liefde voor esthetiek, humor en drama!

Misdaad, spionageverhalen, mode en sex in de opera!!!

Als omschrijving kan dit inderdaad tellen.

Het begon eigenlijk allemaal als Sideartica, waarom heb jij daar Spectra*Paris van gemaakt?

Met Sideartica probeerde ik wel een paar betoverende verhaaltjes te vertellen, maar ik had echt wel nood aan wat frisse lucht.

Zeg maar dat ik meer bloed en energie nodig had.

Voor mijzelf is Kirlian Camera van het allergrootste belang maar ik bemerkte eerlijk gezegd wel dat Sideartica een afkooksel van Kirlian Camera aan het worden was waar ik niet meer deed dan de rol van schone slaapster te spelen.

Ik had nood aan nieuwe mensen…en het moesten meisjes zijn!

Ik heb de opdracht gekregen om u te interviewen ook al wisten mijn collega’s niet dat ik een zeer grote fan ben van u, dus hopelijk vind je het niet erg als ik ook wat kritische vragen zal stellen.

Voor mij lijkt het alsof Spectra*Paris uw kans is om uw glamoureuze zijde te tonen….

Maar dat is ook zo!

Met Spectra*Paris probeer ik het woord “glamour” een nieuwe dimensie te geven en ik hoop zelfs dat we vernieuwingen kunnen brengen.

Ik ben altijd op zoek naar nieuwe dingen.

Je mag gerust weten dat heel dat muzikaal glamourgedoe me aanspreekt maar ik vind het wel belangrijk dat ik het kan aanvullen met persoonlijke ingrediënten.

Zijprojecten zijn voor artiesten vaak een uiting omdat ze op zoek zijn naar een muzikale vrijheid, is het daarom dat je met Spectra*Paris begonnen bent?

Ik zou er toch willen op hameren dat Spectra*Paris een echte groep is en niet zomaar een zijproject voor een paar maanden.

Ik bedoel, ik heb een groep opgericht met een eigen wil en een eigen geest.

Ik hou enorm veel van Kirlian Camera en zonder hun zou ik op muzikaal vlak niet kunnen leven, maar Spectra*Paris is in zekere zin evenveel waard in mijn ogen.

Je weet ook wel dat Spectra*Paris geen kopie geworden is van Kirlian Camera.

Ik wil gewoon mijn dromen op verschillende manieren uiten.

Bij Spectra*Paris is er blijkbaar alleen maar plaats voor meisjes, wil je dat?

Ja, ik zat met dit verhaal al een heel lange tijd in mijn hoofd.

Ik denk dat het meer een uitdaging was voor mezelf want als ik een paar vrienden niet meereken dan is het nooit echt mijn gewoonte geweest om relaties te hebben met vrouwen.

Zeker op werkvlak waren het steeds mannen met wie ik in contact was en dat beviel me eigenlijk wel.

Ondanks dit alles ben ik toch wel blij met de keuze die ik gemaakt heb.

Niet dat het nu enkel daarover ging want al de personen die in mijn groep zitten heb ik om welbepaalde reden uitgekozen.

Het zijn allemaal stuk voor stuk fantastische muzikanten en niet het soort dat met hun diploma’s loopt rond te zwaaien.

Het zijn mensen die de ziel van muziek begrijpen en daardoor zijn hun bijdragen meer en meer belangrijker aan het worden, en dat beperkt zich niet alleen tot op het podium.

Ik kijk dan in het bijzonder naar Marianna en Alessia die nu met me in de studio zitten gewoonweg omdat zij dit project perfect aanvoelen en je merkt het dat ze er echt van houden ook.

Onnodig om u te vertellen dat het in deze bende echt wel klikt en vanaf onze eerste optredens had ik dat ook wel door.

Toewijding, de pracht, wat ze kunnen…als je dat allemaal bij elkaar samen brengt dan heb je iets fantastisch!

En we gaan het nog verder uitbreiden…ik heb onlangs een clubje opgericht waar in de toekomst andere meisjes bij mogen komen die als ze willen me ooit een handje mogen toesteken.

Dat mogen dansers, kunstenaars, muzikanten of gelijk wat zijn.

De meeste mensen kennen jou natuurlijk van Kirlian Camera.

Hou jij die twee groepen gescheiden, Elena?

Tegenwoordig ondervind ik toch dat er een verschil is tussen de twee hoor.

Bij Kirlian Camera is het net alsof mijn ziel in een soort van storm bevindt.

Bij Spectra*Paris is het enigszins anders want daar is geen plaats voor extreme romantiek of een haat tegenover het leven.

Als ik met Kirlian Camera op het podium sta maakt het ook niets uit of ik nu muziek heb gestudeerd of niet, het haalt ook niks uit of mijn vocalen nu goed zijn of niet want ik ben eigenlijk op dat moment in een heel andere dimensie…al wat ik dan op dat moment wil doen is volledig mijn ziel uitstorten.

Maar bij Spectra*Paris ligt het enigszins anders want daar komt mijn andere ik naar boven ook al is die een beetje meer in de rockrichting en houdt het ook dat vrouwelijk gedeelte van mij in ere.

Alles wat mijn vrouwelijkheid omvat vloeit daar een beetje samen alhoewel het nooit vulgair mag worden.

Ik haat preutsheid want het moet sensueel blijven maar ik heb echt een afkeer van porno.

Voor mij is Spectra*Paris net een container vol glamour, sterkte en allerlei sexy dingen…en het mag best een beetje gewaagd zijn.

Wat denk je, Elena, is het publiek van Kirlian Camera ook het publiek van Spectra*Paris?

50% denk ik. Laten we het zo stellen : 50% van de ruimdenkende Kirlian Camera-fans houden van ons en vice versa.

Ik weet ook wel dat de stijl van de groepen niet hetzelfde is maar het doet altijd deugd als de mensen geïnteresseerd zijn in de verschillende kanten van een muzikant.

Trouwens, Spectra*Paris wordt beschouwd als een glamband en Kirlian Camera als een dark-industrieel project maar eigenlijk zit de glamwereld ook verscholen in Kirlian Camera en hangt er bij Spectra*Paris ook wel een donker kantje aan hoor.

Ik zou het zo omschrijven : de groep komt uit twee verschillende plaatsen maar ze kunnen wel één en dezelfde mens raken.

Ik heb Spectra*Paris altijd ervaren als donkere pop, Elena.

Tja, ik weet het..mensen willen er sowieso een label op plakken.

Donkere pop lijkt me best in orde, maar van mij mag je het ook als “future glam” of “zwarte electrorock” definieren, iemand noemde dat zo en ik vond het meer dan geslaagd.

Alleen niet vergeten dat labeltjes plakken tijdsgebonden is.

Wanneer ik jullie website zie moet ik ook altijd aan comics denken…

Mijn stomme comics zijn niet meer dan een deur naar mijn vrijheid.

Het is dankzij die comics dat ik erin geslaagd ben om mezelf te uiten.

Of ik nu teken als een vijfjarige doet er niet toe, zoiets is onbetaalbaar.

En ik kan van alles tekenen : bloed of geweld, maar ook zeemzoete dingen…

Je deed ook een versie van “Mad World” van Tears For Fears.

Dat is toch gevaarlijk, Elena?
Ik bedoel het is één van de beste nummers ooit gemaakt dus kun je ook wel plat op je bek gaan moest het mislukken, of niet soms?

(….alhoewel ik toch verliefd ben op jullie versie…)

Het is net dat risico van het spel dat me zo aantrekt.

Maar het is gelukt en trouwens negatieve reviews trek ik mij toch niet aan...en zover ik weet ben ik de koppigste ezel die je maar kan inbeelden!

Ik heb nooit het geluk gehad om Spectra*Paris aan het werk te zien, dat moet nogal een show zijn zeker?

Als je het opwindend vindt om een paar meiden op het podium te zien die iets te vertellen hebben en met hun instrumenten een soundtrack kunnen creëren waar passie het sleutelwoord van is…wel dan moet je maar eens langskomen!

Dat zal ik in Waregem zeker doen!

Naar welke muziek luister jij zelf?

Arvo Pärt, Ennio Morricone, The Muse, Zbigniew Preisner, Angelo Badalamenti, Rammstein, Goldfrapp, Lady Gaga, Pink Floyd, Giuseppe Verdi, .

Luister jij naar je eigen muziek of niet?

Toch niet de eerste maanden nadat het album is uitgekomen.

Echtwaar dan heb ik echt zo iets van : “Nu niet”.

Maar na een tijdje gaat dat over en begin ik zelf terug naar mijn eigen dingen te luisteren en dan krijg ik zo’n gevoel van : “Da’s toch echt fantastisch, ben ik dat echt die dit gemaakt heeft?”.

Elena, als ik uw foto’s zie dan zie ik iemand met zeer veel model-ervaring, dus zeg het ons : was jij ooit een model?

Wel kijk, dat is gedeeltelijk waar en niet.

Ik heb inderdaad al voor bepaalde stylisten en fotografen als model gewerkt en het is wel best leuk, maar dat is niet mijn echte ik.

Trouwens ik ben niet zo groot en soms zie ik er zo stom uit....

We gaan daar echt geen discussie over beginnen !

De laatste woorden geef ik aan u.

Uit naam van Dark Entries onze grootste dank en uit mijn eigen naam (en als superfan) kan ik alleen maar zeggen :

respect Elena!

Dan zal ik maar spreken uit naam van de Young Ladies Homicide Club :

let’s kill the idiots, the bad dreams and the neon lights! And, always… “RIDE THE GLAM ROCKET”!!!