Fear Cult. Het kon de naam van een oergezellige B-horror film zijn of van een staaltje Italiaanse exploitatie cinema, maar de naam kleeft ook bijzonder goed op de goth outfit en de muziek van de clan rond Matt Riser. Fear Cult’s muziek, dat reeds sedert begin van de jaren ’90 in de wereld wordt geslingerd, valt prefect te rijmen met het authentieke death rock geluid waarop ons actueel nog wel meer (Amerikaanse) groepen trakteren, al kruidt Fear Cult één en ander met een snuifje elektronica waardoor de sound veeleer als een frisse wind doorheen de scene waait dan als de rottende stank van goedkoop plagiaat of creatieve impasse. Als trouwe lezer hebt u onze jubelzang bij de cd-recensie kunnen lezen (Dark Entries nr. 45), en wanneer wij enthousiast zijn leggen we graag ons oor eens te luister bij de persoon achter de muziek, in dit geval Matt Riser die – hoewel niet bijzonder spraakzaam – toch een tipje van de Fear Cult sluier voor Dark Entries oplicht.

Ik zeg Fear Cult en wat zegt u dan?

Matt Riser: Euhm, dat ben ik , Matt Riser (zang), Van Shock (gitaar), Secret Sin (achtergrond vocalen en synths), Nikki Star (achtergrond vocalen en bas) en Tony Havoc (drums). Tenminste dat is Fear Cult op dit moment, Fear Cult is al door meerdere bezettingswissels gegaan want het is niet altijd evident, verschillende ambities en karakters blijvend met elkaar te verzoenen.

Fear Cult bestaat reeds sedert de beginjaren ’90. We moesten evenwel wachten tot dit jaar het officiële debuutalbum “Visionary complex” verscheen. Mijn eerste wat evidente vraag is dan ook… Waarom duurde het zo lang, wegens de vele wissels in de bezetting? Een keuze voor kwaliteit in plaats van kwantiteit?

MR: Ik wenste dat het een bewuste keuze voor kwaliteit in plaats van kwantiteit betrof, doch jammer genoeg waren er lang voor “Visionary garden” een handvol independent releases die zacht uitgedrukt niet meteen uitblonken in professionele productiestandaarden. Doch in die tijd kon het niet anders, het was dat of niets en deze albums werden bij de fans en in de pers vrij goed ontvangen.

Jaag ik jou op stang als ik Fear Cult omschrijf als een death rock formatie met een voorliefde voor elektronica?

MR: Integendeel, ik denk dat dit een eerlijke beschrijving is van onze muziek. Zelf hou ik er niet zo van om m’n muziek met woorden te omschrijven, temeer daar muziek evolueert en ik nooit weet hoe we morgen zullen klinken. Dus jouw omschrijving gaat misschien in hoofdzaak op voor het album “Visionary complex”, maar misschien moet het bij een volgend album bijgestuurd. Al zal Fear Cult altijd donker en glamourous blijven.

Telkens wanneer ik naar “Visionary complex” luister, en dat gebeurt regelmatig de laatste tijd, maak ik een vergelijking met de glamour van London After Midnight en de prettig gestoorde waanzin van Cinema Strange, hoewel Fear Cult me zowel muzikaal als tekstueel meer met de beide benen op de grond lijkt te blijven en zichzelf een minder pathetisch aura aanmeet dan London After Midnight. Ben je het hiermee eens?

MR: Euhm, ik weet niet wat ik hier op moet zeggen eigenlijk…

Laat me het dan iets (of veel) algemener houden. Zie je Fear Cult als een deel van de gothic beweging?

MR: Dat zeer zeker, zelfs al zouden we geen deel willen uitmaken van de gothic beweging dan zouden we dat louter om de feiten toch zijn. We kleden ons gothic en staan voor donkere en romantische muziek. Wellicht is er geen enkel aspect van Fear Cult dat niet met het gothic idioom wordt geassocieerd. En da’s goed zo. We kennen ons publiek (we zijn het eigenlijk ook zelf) en weten hoe hen te bereiken. Persoonlijk hou ik ook zeer van de gothic scene omdat het de enige scene is waar je ondanks immense verschillen in imago, geluid, ideeën,… toch opgenomen blijft in ‘de beweging’. Alien Sex Feind bijvoorbeeld ziet er niet alleen totaal verschillend uit dan the Sisters Of Mercy maar klinkt ook duizend maal anders en toch zijn het beide sleutelgroepen in de gothic scene, of ze dat nu graag hebben of niet.

Amerkaanse gothic groepen lijken me eerder voor een traditionele gothic bendaring te kiezen terwijl er in Europa meer hybride vormen zijn en sommigen zelfs resoluut voor gothic metal (wat soms ook al gewoon gothic wordt genoemd) of pure elektronica kiezen. Iets wat bij de populaire media vaak in betere aarde valt. Hoe kijkt de reguliere media in Amerika aan tegen de gothic cultuur?

MR: Voor mij is er nooit echt een traditioneel gothic geluid geweest, maar was het van in den beginne een zeer diverse beweging… Ik weet derhalve ook niet wat een traditionele benadering inhoudt. Maar om op het tweede deel van je vraag te antwoorden, de reguliere Amerikaanse media houdt er zo z’n eigen ideeën op na omtrent wat goth is en wat niet. Voor hen is het Marilyn Manson, Slipknot en Korn. Het gaat over geweld, het op een hoopje schieten van medestudenten. Ze hebben geen enkel flauw benul waarover het echt gaat en zijn ook niet geïnteresseerd om die houding bij te sturen. Het is veel opwindender voor hen, en jammer genoeg ook een groot deel van hun lezerspubliek, om te geloven dat we effectief bloed drinken en naar heavy metal luisteren terwijl we het zoveelste moordplan beramen.

Dat klinkt nog een stukje verontrustender als bij ons… en toch zweren jullie bij een wel zeer authentiek gothic imago.

MR: Ik zal eerlijk zijn. Voor Fear Cult is imago even belangrijk als de muziek, een 50/50 verhouding zeg maar. Het gaat om het totale plaatje, een sfeer die wordt gecreëerd door muziek én imago.

Laten we het nog eventjes over het “Visionary complex” album hebben. Moeten we dit album beschouwen als een soort best of van de afgelopen 10 jaar?

MR: Neen niet echt. De meeste nummers zijn speciaal voor het album geschreven maar het heeft, Fear Cult eigen, een tijdje geduurd vooraleer ze behoorlijk waren opgenomen. We speelden wel met de intentie een aantal oude Fear Cult nummers te hernemen voor dit album maar we hadden er gewoon het budget niet voor.

Op welk nummer van “Visionary complex” ben je het meest trots?

MR: Weet ik niet. Ik vind ze om verschillende redenen allemaal leuk… Het is zo’n beetje als een moeder vragen wie haar favoriete kind is. Alhoewel, mijn moeder zou je ongetwijfeld vertellen dat ik haar lievelingskindje ben J.

Ik hou vooral van “If you’re watching” omdat de tekst me zoiets lijkt te zeggen als; ook al zien we er anders uit we zijn net als ieder ander en delen dezelfde angsten, dromen, passies, twijfels,.. en ook “She loves me not” en “Sleepless nights” behoren tot m’n favorieten van het album.

MR: Da’s een interessante benadering van het nummer… Verder heb je een zeer goede smaak.

Er staan tevens drie covers (“Sex beat”, “Safety dance” en “Boys and girls”) op “Visionary complex”. Wat heeft Fear Cult met covers?

MR: Niks bijzonders, maar er is ongetwijfeld wel een reden waarom we precies deze nummers coveren al ben ik deze al lang weer vergeten wat er op wijst dat ze ook wel niet zo belangrijk zijn geweest. Wat ik wel weet is dat het stuk voor stuk in hun originele versies briljante nummers zijn.

Welke verwachtingen koester je bij “Visionary complex”, hoe is het album in Europa en Amerika onthaald?

MR: De verkoopstabellen volg ik echt niet. De muziekindustrie is heden ten dage toch een smakeloze grap dus verkoopscijfers zijn voor mij geen punt. Het is eerder iets voor de labelbazen om van wakker te liggen. Wat mij wel boeit is wat de mensen die het album kopen er van vinden, of ze er van houden of niet en waarom. Maar of dat er nu veel of weinig mensen zijn maakt voor mij niet echt uit.

Hoe ziet de toekomst er voor Fear Cult uit na “Visionary complex”?

In Amerika hebben we bij Cleopatra een deal getekend voor 3 albums, “Visionary complex” is daar het eerste album van. We hopen volgende jaar opnieuw een album op te kunnen nemen, maar hoe dat contractueel allemaal is bepaald hoef je mij niet te vragen. Ik ben echt niet geïnteresseerd in die dingen. Wanneer een volgend album in Europa verschijnt hangt af van het licentiecontract met ons Duits label denk ik.

Bestaat er een kans dat we in de nabije toekomst Fear Cult live aan het werk kunnen zien in Europa, of beter nog, in België?

MR: Ik zou met Fear Cult dolgraag door Europa toeren, maar sommige dingen zijn nu éénmaal veel makkelijker gezegd dan gedaan. Ik nodig hierbij graag alle promotors uit om me met hun wensen te contacteren!

Zijn er naast Fear Cult nog andere Amerikaanse gothic groepen die je Dark Entries en onze lezers met een gerust geweten kunt aanraden?

MR: Neem regelmatig een kijkje op New Grave en kijk welke groepen er aan bod komen. Ja, ik ben naast muzikant ook uitgever van het gothic magazine New Grave. De groepen die er aan bod komen zijn echt de moeite en bijna uitsluitend Amerikaans (Tragick Black, Black Jack, Thirteen13, Dir En Grey, Covet, Astro Vamps, Screams For Tina, …)

We doen dit interview op 11/9, niet meteen een dag als alle andere…

MR: That was a shitty day wasn't it?

Foto’s; Cyndee Arroyo

Interview uit Dark Entries nr. 46 / december 2003

http://www.fearcult.com