MN: Clowns is nog geen overbekende naam, maar dat verandert stilaan, vooral omdat jullie onophoudelijk touren. Ik heb de indruk dat jullie meer tijd spenderen in Europa dan thuis. Waarom blijven jullie zo vaak terugkomen?

C: Ik denk dat de belangrijkste reden is dat de mensen ons willen zien terugkomen. Ik denk altijd dat we moeten gaan als de mensen stoppen met naar onze concerten te komen. Het is altijd plezant door Europa te touren, want hier zijn zo veel verschillende landen, verschillende clubs, verschillende soorten verbazingwekkend voedsel en drank, maar ook verschillende mensen. Ik denk dat het moeilijk is ons weg te houden als al die dingen ons ertoe aanzetten te willen terugkomen.

MN: Touren kost veel tijd. Hebben jullie eigenlijk echte jobs waar jullie rekening mee moeten houden? Hoe vinden jullie genoeg tijd om zo veel te reizen?

C: We hebben nu en dan wel kleine jobs als we niet op tournee zijn, maar in deze band spelen is voor ons in elk geval minstens een halftijdse job, maar dan eentje met te veel werkuren. Het is goed dat we hier zo van houden, want als het een echte tewerkstelling in een café of een winkel zou zijn en de eigenaar zou proberen ons zo weinig te betalen voor deze hoeveelheid werk, zou hij waarschijnlijk in de gevangenis vliegen.

MN: Een internationale tournee verloopt nooit foutloos. Wat is het belangrijkste probleem waarmee jullie worden geconfronteerd tijdens jullie reizen door Europa maar dat jullie thuis nooit hebben?

C: Het eerste punt is dat onze telefoonrekeningen altijd de lucht inschieten als we hier onze telefoons gebruiken. Het tweede punt is dat we allemaal vegetariërs zijn, wat voor problemen kan zorgen als we twee uur in een bepaalde richting rijden en dan weer nieuwe zinnetjes moeten leren om zeker te zijn dat we niet per ongeluk een gigantische worst of een varkenshammetje bestellen.

MN: Al die concerten in verschillende landen bieden jullie natuurlijk de gelegenheid een publiek op te bouwen. Zijn er landen waar Clowns een grote fanbase hebben opgebouw en zijn er landen waar het moeilijker is een band met de concertbezoekers te creëren?

C: Als het gaat om landen waar het voor ons moeilijk is, is China het eerste land dat in ons opkomt. We hebben daar een aantal van onze grootste concerten ooit gespeeld, maar de mensen hebben geen toegang tot facebook of Google en daardoor is het moeilijk het publiek te bereiken. We voelen er niet echt een band en het feit dat de taal uiteraard niet op het Latijn is gebaseerd, dat ze ginds karakters gebruiken en een heel andere taal spreken, speelt ook een grote rol.

Volgens Spotify hebben we ongeveer dezelfde hoeveelheid luisteraars in Australië, de VS en Duitsland, dus dat lijken me onze grootste markten, maar daarnaast zijn er nog hotspots in Indonesië en Maleisië. Het lijkt erop dat we ook een hoop luisteraars hebben in Mexico, wat natuurlijk leuk is. We hebben daar nog nooit gespeeld, maar ik ben er tweemaal op vakantie geweest. Ik vind het een geweldig land en ik kan niet wachten om er ook eens op te treden.

MN: In november spelen jullie op het Breaking Barriers festival in Leuven. Wat mogen mensen die jullie nog nooit hebben gezien hiervan verwachten? Zullen jullie vooral op de nieuwe plaat focussen of is er ook ruimte voor de songs van de andere LP's?

C: Men kan zich verwachten aan een snelle, energieke punkrockparty die door een bende Australische ettertjes in gang wordt gezet.

MN: Hebben jullie de rest van de line-up gezien? Staan daar bands tussen waarmee jullie een band voelen? Zijn er bands bij die jullie graag zelf live willen zien?

C: Eerlijk gezegd, heb ik nog niet gekeken. Ik weet dat dit een beetje heiligschennis is in het punkwereldje, maar de voorbije zes maanden hebben we bijna honderd concerten gespeeld en ik denk letterlijk slechts één stap vooruit. Als ik opsta, rijd ik tot waar de gps me vertelt te stoppen. Als ik in een club toekom, ontmoet ik de rest van de bands en kijk ik naar hun concerten, maar ik plan niets op voorhand, want als ik nadenk over 31 concerten op vijf weken tijd, plus al het rijden en de andere bands die ook spelen, krijg ik een angstaanval.

MN: Breaking Barriers is opgedragen aan punk in de brede zin van het woord. Waar trekken jullie de lijn? Zijn er criteria waar bands aan moeten voldoen om als een deel van de punkscene te worden beschouwd?

C: Ik denk dat punk een van die woorden is waarvan iedereen een verschillende definitie hanteert, maar als we ergens een lijn moeten trekken, maakt het me niet uit naar welke muziek iemand luistert of welke kleren hij draagt. Als hij al eens op een flik heeft geklopt, is hij een punk.

MN: Australië heeft de wereld een hoop waardevolle punkbands geschonken, van The Saints in een ver verleden tot Cosmic Psychos of The Hard-Ons. Al deze bands baseren hun sound blijkbaar op hetzelfde, namelijk zeer energiek gitaarspel. Heeft Australië ook undergroundbands die voor een andere aanpak kiezen? Ik heb nog nooit Australische bands gehoord die me doen denken aan Crass, Gang of Four of Discharge.

C: Australië produceert van de beste onafhankelijke muziek in de wereld en het muzikaal talent springt wel eens van genre tot genre. Er is een grote psychedelische scene, een popcultuur en elke variant van punkrock die men zich kan inbeelden. De reden waarom een hoop Australische bands nooit internationaal doorbreken, is eenvoudig. We zitten zo ver van Europa en Amerika dat het moeilijk is op tournee te gaan. Ik schrijf het feit dat veel Australiërs zo goed zijn ook toe aan de lage bevolkingsdichtheid. Het land telt ongeveer 24 miljoen inwoners, waardoor er niet veel plaatsen zijn waar bands kunnen spelen. Het resultaat is dat de bands meer tijd doorbrengen in repetitieruimtes en met het schrijven van goede songs dan met het constant touren.

MN: Denken jullie dat Europese punkbands succes zouden hebben indien ze zouden proberen in Australië te spelen? De afstand en de reiskosten zijn natuurlijk grote nadelen, maar zou het publiek openstaan voor bands waar ze nog nooit van hebben gehoord?

C: Dat is een vrij moeilijke vraag om in minder dan 25 woorden te beantwoorden. Ik denk dat een band zou kunnen doorbreken als ze de mensen aanspreken, bijvoorbeeld omdat hun muziek enigszins anders is of omdat iedereen hen om een of andere reden goed vindt. Maar het is ook voor Australische bands moeilijk succesvol te worden. Het valt moeilijk te voorspellen of Europese bands zouden aanslaan, maar de enige manier om dit te ontdekken, is het zelf uitproberen. Waar wachten ze op?

MN: Trouwens, heeft Australië volgens jullie een grotere undergroundscene dan België? Aangezien jullie hier de voorbije jaren meermaals hebben gespeeld, zouden jullie in staat moeten zijn een vergelijking te maken.

C: Wat de punkscene betreft kan ik dat zeker. Mijn perspectief is dat punk groter en populairder is in landen als België dan in Australië, waardoor punkbands het gemakkelijker vinden hun publiek te bereiken. Het kan pretentieus overkomen en ik wil benadrukken dat ik veel Australische bands echt geweldig vind, maar hier lopen veel weedrokende surfertypes en idioten rond die muziek fantastisch vinden. Veel van onze grootste bands hebben zo'n publiek, wat los staat van de vraag of ze zelf marihuana roken, surfen of idioten zijn. Ik kom even terug op de vorige vraag. Als Europese muzikanten in Australië wil doorbreken, kunnen ze misschien best wat joints roken en in hun clips op grote golven surfen. Maar ook dat zou waarschijnlijk niet helpen.

MN: Clowns is een relatief jonge band. Hebben jullie nog enig advies voor jongeren die een punkband willen starten in een tijd waarin het echte succes is weggelegd voor rappende vrouwenhaters en overbetaalde DJ's?

C: Als ze financieel succes willen, raad ik hen aan zelf een achterlijke, seksistische, overbetaalde en rappende DJ te worden. Maar succes is uiteindelijk het plezier dat men heeft en dus is mijn advies dat ze moeten stoppen naar succes te streven en moeten beginnen plezier te maken.

Clowns / Breaking Barriers