DE: Wanneer bekend werd gemaakt dat er een nieuwe editie van het Black Easter festival zou plaatsvinden ter nagedachtenis van Ward De Prins die vorig jaar heenging, vonden we het haast ondenkbaar dat je niet op de affiche zou staan. Ik weet dat Ward een zeer grote fan was van je muziek en geregeld naar Engeland reisde voor je shows. Hij had een speciale band met jou, maar hoe zal jij Ward blijven herinneren?

JQ: (mijmerend) Ward... Ik denk altijd aan zijn warme lach, zijn vreugde en passie voor muziek die schijnbaar door zijn aders stroomde, zijn passie die hij met iedereen deelde, hij was echt een inspirerend persoon voor mij. En zijn giechelende lach kan ik me onmiddellijk terug voor de geest roepen! Alsook zijn talent om onverwachts op te duiken tijdens sommige van mijn concerten, niet alleen in Engeland, trouwens. Ik reageerde dan altijd vrij gepikeerd omdat ik hem niet op de gastenlijst had kunnen zetten! Zo was Ward voor mij, een dierbare vriend, een trouwe vriend, een vriend die ik erg mis en een vriend die ik dagelijks herdenk.

DE: Wards dood kwam geheel onverwacht. Hoe vernam je het nieuws en wat was je reactie?

JQ: Ik kreeg een telefoontje van Eddy, een gemeenschappelijke vriend van ons, toen ik in Glasgow op tournee was met Amenra. Ik herinner me dat ik dit hartverscheurende nieuws hoorde en ondertussen buiten naar een enorme grijze hemel keek. Ik voelde dat ik niet kon begrijpen wat me werd verteld, het klopte gewoon niet... Vreemd genoeg was het pas toen ik die avond begon te spelen dat het overweldigende feit inzonk, ik vermoed net omdat ik muziek aan het spelen was, en muziek Wards passie was, en het op dit snijpunt was waar we elkaar ontmoetten. Toen ik die avond speelde, speelde ik voor Ward.

DE: Dit jaar staan er Black Easter heel wat artiesten die op een van de twee vorige edities optraden. In alle eerlijkheid verklap ik je dat jouw show hiervan degene is waar ik het meest van al uitkijk. Ik herinner me nog goed de show die je er gaf in 2016: het was de eerste keer dat ik je live zag en ik was serieus onder de indruk. Omdat je toen voor veel Belgen nog een relatief onbekende naam was, vraag ik me af hoe de reacties toen verder waren?

JQ: (verheugd) Bedankt! Ik ben blij dat je van de show hebt genoten. Mensen leken erg enthousiast over de uitvoering en het was een voorrecht om voor jullie te mogen spelen. Die avond bracht ik ‘Five Incantations’ in zijn geheel aangezien ik toen net dat album had uitgebracht, dus het was een nogal ongewoon concert voor mij. Normaal geef ik altijd een beetje uitleg over de songs die ik breng, maar deze keer liep het meteen door van de eerste noot van ‘White Salt’ tot de laatst van ‘Gold’. Deze keer zal ik een andere set voor jullie in petto hebben!

DE: Sieben speelt voor jou dit jaar. Matt (Howden) en jij zijn beiden betrokken bij Rasp. Kan je ons iets meer vertellen over dit project? Bestaat de mogelijkheid dat er op het podium een samenwerking tot stand zal komen, aangezien ook Matt met zijn viool gebruik maakt van de loop-techniek?

JQ: Er is altijd de mogelijkheid om samen te werken, al zal het misschien niet de avond van Black Easter zijn. We zullen zien hoe het uitpakt. Matt en ik vinden het erg leuk om samen te werken, maar we hebben allebei zeer gevulde agenda’s, zodat kansen hiervoor zich niet vaak voordoen. Met Rasp wilden we samen een album maken, maar we hadden geen tijd op dit op een conventionele manier te schrijven, dus besloten we om een grotendeels geïmproviseerd album te schrijven en op te nemen, voor een live publiek, en het resultaat is deze plaat (Radiate-Power-Words (2014), nvdr)! (enthousiast) We zijn beiden grote fans van geïmproviseerde muziek, en ook van samenwerkingen, dus het was een groot genoegen om dit album samen te maken. En heel plezant ook!

DE: Wat heb je in gedachten voor je show van Black Easter dit jaar?

JQ: Ik zal een geheel nieuw nummer voor jullie spelen, ‘Reya’, dat deze zomer zal uitkomen, en ten minste één of twee nummers uit Exsolve, mijn recente album (bedankt voor je review!!). Het hangt allemaal ook af van hoe de tijd uitdraait, maar natuurlijk ook nummers uit Five Incantations en Caldera... we zullen wel zien. Wat ik ook doe, ik kan niet wachten om voor jullie op te treden! (wederom vol enthousiasme)

DE: Wanneer mensen je op het podium zien, zien ze enkel jou en je cello. Maar met je unieke looping-techniek ben je in staat om een heel speciale en intense sfeer neer te zetten. Kan je ons iets meer vertellen over de manier waarop je componeert en speelt, en hoe je bij het idee kwam om met loops te werken?

JQ: Ik heb meestal een breed aspect dat ik muzikaal onderzoek, of het nu gaat om beeldhouwkunst, kunst, poëzie, gevoelens, ervaringen, een landschap, het dient allemaal als springplank om van start te gaan.

Praktisch gesproken zijn mijn stukken meestal opgebouwd uit een enkel thema dat heel klein kan zijn, een drie notenmotief, of een bepaald geluid. Five Incantations, het hele album, is met elkaar verbonden door één thema van drie tonen, het geheel is muzikaal hier omheen gebouwd, terwijl ik ondertussen de kardinale elementen van aarde, lucht, water, vuur en geest verkende. In Exsolve onderzoek ik zowel de meer fysieke aspecten van het spelen van cello en het creëeren, en de ‘bekende onbekende’ processen die betrokken zijn bij het creëren, als zodanig is het een duik in de diepte van waar mijn specifieke creativiteit vandaan komt, wat er in mij omgaat.

Het is ook een auditieve weergave van de turbulentie die het schrijfproces overspoelt voor, laat ons zeggen, zo’n 80% van de tijd, en nu en dan worden de nevels helder en zie je de enorme afstanden met duidelijkheid en zekerheid.

Ik begon met loopen toen ik in 2010 mijn carrière als soliste begon. Ik begon met een enkele loop van 14 seconden lang... enkel dat was reeds genoeg om me de mogelijkheden te laten horen die deze technologie te bieden heeft. Ik gebruik nu het Boss RC300 Triple Loop Station en ik besteed veel tijd aan het modelleren van mijn geluiden en effecten om de breedte van het geluid te krijgen dat je in je vraag noemt. Ik begin het schrijfproces meestal met een ‘schoon’ geluid, tenzij het stuk natuurlijk afkomstig is van een bepaald geluidseffect. Als het harmonisch op zijn plaats is, begin ik met het leuke proces van het ‘inkleuren’ en zie ik in welke vorm het stuk verandert naarmate ik met de effectketen begin te werken.

DE: Al je platen zijn in eigen beheer uitgebracht. Is dit omdat je de volledige controle wil behouden, aangezien ik me moeilijk kan voorstellen dat er geen enkel label is dat interesse zou tonen??

JQ: Ik ben heel blij om in eigen beheer uit te brengen, omwille van het feit dat je aanwijst: het geeft me volledige autonomie en ik vind het leuk om mijn verpakkingen zo speciaal mogelijk te maken, wat een label misschien niet toelaat om budgetteringsredenen.

Ik sta niet ongunstig tegenover werken met een label, maar er is eerlijk gezegd nog geen interesse van die kant geweest. Ik denk dat ik een beetje moeilijk te categoriseren ben, dus dat kan ze misschien tegenhouden! Het maakt mij niet uit, ik ben er tot nu toe in geslaagd een artieste te zijn die in eigen beheer uitbrengt, en ik zou het ook aanraden. Je moet echter wel heel goed georganiseerd zijn, en je hebt er een bijkomende bron van inkomsten voor nodig want het is niet goedkoop. Maar langs de andere kant komt 100% van de albumverkoop naar je terug en gaat dit in mijn geval rechtstreeks in de pot om de volgende release te financieren.

DE: Naast muziek, is volgens de bio op je website ook beeldende kunst een inspiratiebron voor jou. Trouwens, je website zelfs is ook een verbluffend staaltje van visuele aard en een van de mooiste bandsites die ik al bezocht heb!

Je haalt Barbara Hepworth en Georgia O’Keefe aan als zeer belangrijke invloeden. Heb je reeds een (of meerdere) song(s) gelinkt aan een specifiek kunstwerk?

JQ: Grappig genoeg is het gloednieuwe nummer dat ik op Black Easter zal spelen, ‘Reya’ dus, is het vierde of het extra nummer op de vinyl release van Exsolve die in de zomer zal verschijnen. Eigenlijk komt ‘Reya’ het dichtst in de buurt van het concept achter Exsolve te ‘realiseren’, om het zo te noemen, dat gebaseerd was op een werk van Barbara Hepworth, met name het beeldhouwwerk ‘Single Form’. Het grappige hiervan is dat dit concept en dit beeld reeds achter de rest van de albumtracks zat, doch nu pas, met dit ‘extra’ nummer, voel ik dat eigenlijk pas dicht bij de diepte ervan gekomen ben: de brute kracht van haar werk, in combinatie met de overkoepelende grootsheid, de plaatsting, de scène, alles gecombineerd. Ik kan het echt niet beschrijven. Ik hoop dat je het leuk zult vinden als ik het live zal spelen!

Het geweldige citaat van Georgia O’Keefe in de trant van “ik ben zo ver gegaan als ik kon met houtskool, dan heb ik blauw toegevoegd” is een geweldige herinnering aan wat kan worden bereikt met een relatief eenvoudige opzet, dat wil zeggen: maak het niet te ingewikkeld! In mijn geval: loop (hiermee bedoelt Jo dus het gebruik van loops in haar muziek, nvdr) niet omdat je het kan maar omdat je het nodig hebt. Voeg sonische kleur toe omdat je een muzikaal punt moet onderstrepen, en je kunt dit niet op een andere manier doen, doe het niet om de eenvoudige reden omdat het ‘er’ is en er op wacht om gebruikt te worden.

DE: Je bent ook een veelgevraagde artieste om mee samen te werken. Ik neem aan dat ieder van hen speciaal is, maar welke samenwerking(en) zullen je altijd bijblijven?

JQ: Ik hou van al mijn samenwerkingen! Het was een genot om met Eraldo Bernocchi en FM Einheit te werken, dat was een geweldige ervaring en we hebben een fantastisch album gemaakt: Rosebud (op het label Rarenoise). Ik heb onlangs met Poppy Ackroyd gewerkt aan haar nieuwste release Revolve (op One Little Indian) en dat was echt heel leuk om te doen. Met Rié fu heb ik ook opgenomen, haar album wordt vandaag (15 maart, nvdr) uitgebracht, echt een prachtige plaat. Luister maar eens naar ‘Mirror’ uit dat album.

Er zijn verschillende manieren om samen te werken, momenteel ben ik bezig met een fantastische Canadese zangeres. We zijn letterlijk helemaal van nul begonnen en stuurden elkaar piepkleine snapshots van geluiden die we in een volgende track zullen inbouwen in de komende paar maanden.

Op andere momenten waren er dan situaties waarin reeds een skelet was, of zelfs een grotendeels ontwikkeld nummer (zoals datgene dat ik onlangs deed voor Don Anderson van Agalloch) en men mij vraagt om ‘mijn ding te doen’, wat ik dus doe!

DE: Een van je sterktes is dat je muzikale grenzen oversteekt om een complete nieuwe geluidswereld te creëren. Het is (neo)klassieke muziek, maar niet zoals we die kennen. Met elektronische elementen en verwijzingen naar post rock, ritual ambient en metal. Een ware nachtmerrie voor muziekpuristen! Ik hoop dat zulke figuren je pad niet te vaak kruisen, of zijn er voorbeelden van hoe je zulke engdenkende mensen hebt kunnen overtuigen van hun ongelijk?

JQ: Ik heb nog nooit een van die puristen ontmoet, zoals jij ze beschrijft! Gelukkig maar. Naar mijn ervaring is mijn publiek erg ruimdenkend en of ik nu speel voor een metal, prog, klassiek of hedendaags publiek, met hetzelfde repertoire (meestal op verschillende volumes!), wordt het enthousiast ontvangen en aangemoedigd. Ik mag me echt héél gelukkig prijzen om zulke fascinerende mensen te ontmoeten met allemaal een verschillende smaak en achtergrond tijdens mijn concerten.

DE: Je bent ook een moeder. In een vorig interview met Peek-A-Boo vroeg Ward je hoe je dit combineerde met het leven op tournee. Ik heb ook een dochter van 9 jaar die dit schooljaar is begonnen met drumlessen, dus vroeg ik me af of jouw dochter ondertussen ook de muziekmicrobe te pakken heeft?

JQ: (enthousiast) Drummen, waw geweldig! Zeg haar om Niki Skistimas (Krash Karma) eens te bekijken, ze is ongelofelijk. Mijn dochter lijkt ook echt te genieten van pianospelen en ook met de recorder. Wanneer ik thuis aan het oefenen en schrijven ben, zal ze vaak naar binnen komen, mijn koptelefoon opzetten en de loops starten en stoppen, ze kan nu al aardig overweg met de RC3000! Laatst zei ze nog: “Mama, dit stuk heeft meer water nodig”, en ik wist precies wat ze bedoelde! Ik mag me heel gelukkig prijzen met dit kleintje (lacht vertederd). Ze houdt ook van dansen, wetenschap en Lego. En boomklimmen!

DE: Een vraag die ik geregeld hoor is dat mensen in (neo)klassieke muziek willen duiken, maar geen flauw idee hebben waar te starten. Met jouw kennis lijk je me de aangewezen persoon om deze mensen op weg te helpen door enkele absolute aanraders aan te duiden.

JQ: Ik heb even ons interview gestopt om een telefoontje te beantwoorden van een vriend van me, Damian Iorio die dirigent is, en we hebben je vraag samen besproken!

In zijn ‘klassieke’ interpretatie hebben we het over een periode die begon rond ongeveer 1920. Voor Damian is het stuk dat de neoklassieke beweging samenvat Stravinsky’s opera ‘The Rake’s Progress’.

Ikzelf heb de neiging mensen naar 'The Rite Of Spring' (ook van Stravinsky) te leiden, dit is iets vroeger dan de neoklassieke periode, maar het is een zeer belangrijk werk om verschillende redenen. Aan de andere kant kan de term ook losjes worden toegepast op alles wat modern is, dwz van vandaag, maar met een ‘klassieke’ invloed. Daarom wordt wat ik doe soms neoklassiek genoemd, hoewel het duidelijk geen deel uitmaakt van de traditionele betekenis van het genre neoklassiek dat werd gedefinieerd door een bepaalde tijdslijn!

Ik denk dat neoclassicisme als een subgenre, als je wilt, behoorlijk wat voorkomt in alle ‘hoofdgenres’ van muziek, en als zodanig zou kunnen impliceren uitvoerige composities, aspecten van serialisme in muziek (loops bijvoorbeeld), strijkers of ‘orkestrale instrumenten’ toevoegen aan de uitvoeringsfase en waargenomen grenzen in termen van textuur, timbre en stijl te overschrijden.

De volgende stukken zijn niet ‘neoklassiek’ maar zijn stukjes die ik leuk vind uit het repertoire dat niet onder rock, metal of iets dergelijks thuishoort, zie maar wat je er van kan gebruiken:

John Cage-’In a Landscape’ voor solopiano is prachtig. Dat is van 1948, als ik me niet vergis. Het gebruikt een heel eenvoudige techniek op de piano die rechts op de voorgrond komt op het einde van het stuk, net waardoor de harmonische boventonen weerklinken, geen echte ‘front-end note’ maar je moet het hele stuk spelen of horen om dit effect te krijgen. Echt cool!

Er is op dit moment veel gaande in de pianowereld. Luister naar Joep Beving. Hij kan mooi spelen en componeren.

George Crumbs ‘Black Angels’ is ook een vrij cruciaal stuk, met behulp van strijkers en een uitgebreide techniek met versterking. Het is ook structureel behoorlijk betrokken, gelaagd en ik vind het erg inspirerend.

'Danse Macabre' van Gregory Rose, dat in 2011 in Tallinn in première ging, is een ongelofelijk muziekstuk, luister hier alsjeblieft naar!!!!!! (smekend)

Het mooie van muziek tegenwoordig is de ‘toestemming’ om artistiek vrij te zijn in expressie en de natuurlijke samenvloeiing van voorheen van elkaar verschillende stijlen of genres. Deze nieuwe, heldere kleuren en geluiden inspireren creativiteit en het is een constant draaiend wiel. I love it!

DE: En wij houden van Jo Quail! Tot op Black Easter!

Credits foto's: Simon Kallas

Jo Quail