Maar goed, laat ons daar niet verder over uitweiden, we vonden een parkeerplaats en waren zelfs op tijd, dat was het voornaamste.

Een grotere domper was dat hoofdact Lingua Ignota op het laatste moment afgezegd had. Tja, artiesten en labiliteit, het is geen nieuw gegeven, zoals Wim Pauwels (Silken Tofu), ook vanavond aanwezig om ‘zijn’ (vroegere signing) Kollaps aan het werk te zien, als ervaringsdeskundige lachend opmerkte.

Naast Peter De Koning bestaat onze redactie uit nog meer lieden die wel eens op het podium zelve plaatsnemen. Zo zag u onlangs op Summer Event in Schoten Danny Quetin als een ware Bart Kaël (of is gezien zijn afkomst Luc Appermont meer van toepassing?) het zaakje aan elkaar babbelen, en Xavier Kruth lukte het zelfs om op het WGT op te treden. Weliswaar niet op de officiële affiche, maar daar malen we niet om. Ook zagen we hem meermaals aan het werk als gitarist bij Kinderen Van Moeder Aarde en trekt hij ook meer dan zijn plan solo met zijn aangename luisterliedjes.

Vandaag mocht Xavier deze editie van de Fantastique Night (nummer 61 alweer) aftrappen, en zou dit deze keer niet in zijn eentje doen. Xavier Kruth en Crooniek lazen we op de affiche. Crooniek werd opgericht in 2005 uit de moederschoot van de Koninklijke Fanfare De Eendracht van Kampenhout. Hun optreden met onze eigenste Xavier was immers niet de eerste keer dat dit zevenkoppige ensemble aan de slag ging met een singer-songwriter. In 2017 brachten ze voor een kunstproject rond dementie hun eerste lied ‘Ik Weet Dat Ik Vergeet’ uit, samen met Olivier Soil. Na de positieve respons smaakte de samenwerking tussen de singer-songwriter en het blazersensemble naar meer. Dit leidde tot een eigen plaat vol aanstekelijke, Vlaamse fanfare poprock met invloeden uit zowat het hele populaire muzieklandschap.

Waarom niet nog eens overdoen, dus? En tussen deze blazers ontwaren we nog een bekend gezicht: dat van Gerry Croon. Onze collega richtte dit ensemble op in 2005 (u merkte het al aan de naam) en blaast zelf ook een eindje weg op zijn kornet. Om niet te veel verwarring te zaaien met het woord blazen en het duo Käell-Appermont enkele zinnen eerder, benadrukken we nog even dat de kornet van Gerry wel degelijk een koperblazer is.

Genoeg gedold, want op voorhand vroegen we ons af in welke mate dit ons zou kunnen bekoren. Wanneer er blazers in het spel zijn is het enthousiasme van ondergetekende door de band genomen ver te zoeken. Of je moet al van zeer goeden huize komen om me er van te overtuigen dat de combinatie tussen gitaarmuziek en blazers kan werken. Waarbij ik dan spontaan aan Calexico denk, en verder niet meteen op een ander voorbeeld kan komen.

Trump zal het vast en zeker beamen: Brussel, laat staan Leuven of Kampenhout zijn Amerika noch Mexico en we vreesden aanvankelijk dat een te grote wall of sound rond Xaviers breekbare liedjes deze misschien wel eens onrecht aan zouden kunnen doen. Want schreven we niet enkele jaren geleden in onze review van Xaviers concert tijdens Zeva’s expo: “Ga voor die cd, Xavier: gewoon akoestisch, zonder al te veel poespas, want op deze manier komen je prachtige liederen ten volle tot zijn recht.”

Bij het betreden van Centre Tour à Plomb (inderdaad een nieuwe locatie voor de Fantastique Nights) viel ons niet alleen meteen op dat het hier een mooi en verzorgd zaaltje bleek te zijn, tevens leek het ons geluidstechnisch een helse karwei om een zootje ongeregeld van acht aanvaardbaar uit de boxen te laten knallen, daarbij nog eens rekening houdend met een plafond die vervaarlijk laag zijnde, wel eens serieus wat roet in het eten kon gooien.

En inderdaad, bij het openingsnummer ‘Partizanen Van De Volle Maan’, dat wij nochtans een zeer sterk nummer vinden, werd onze vrees bewaarheid.

Xavier is ook niet de meest toonvaste zanger, en wanneer hij moet opboksen tegen een complete blazerssectie durft dit op zich niet zo erge mankementje wel eens doorwegen. Niet dat toonvastheid als norm moet gelden, kijk naar Lacrimosa’s Tilo Wolff en Anne Nurmi waarvan bezwaarlijk gezegd kan worden de meest begenadigde zangers te zijn, maar die toch maar mooi voor een uitverkochte zaal vol Mexicanen of Aziaten spelen. Maar Xavier deed uitermate zijn best, en ging hierbij inderdaad soms uit de bocht, maar al doende leert men. Vergeet ook niet dat dit concert een allereerste try out was. Even dachten we aan de onlangs overleden Daniel Johnston, ook een zanger waar technisch gezien wat schaafwerk aan was, maar die bovenal erg eerlijke nummers schreef. Wat we ook kunnen zeggen van Xavier, al heeft hij gelukkig (voor zover we weten) nog al zijn tanden.

Eerlijk, het is een meer dan treffende omschrijving van deze performance en van de ietwat schuchtere jongen die op een bijna naïeve (niet slecht bedoeld) wijze zijn boodschap van liefde en vrede deze boze, wrede wereld instuurt was vanavond niets te merken: we zagen Xavier blinken van trots op het podium en de rol van frontman ging hem zeer goed af! Mooi om te zien en ook wel verrassend te noemen. We onthouden ook het nummer ‘Vrij Zinnig Lied’ dat met mooie dwarsfluit onze neofolk-ziel wist te beroeren en ook het afsluitende Franse lied dat Xavier in zijn eentje bracht. De cd waar we zo lang op zitten te wachten zal er komen, en zal opgenomen worden samen met Crooniek.

Toen was het de beurt aan Nytt Land, voor vrouwlief de reden van onze komst. Persoonlijk heb ik het serieus gehad met de hele lichting rituele bands die de laatste jaren als paddestoelen uit de grond komen geschoten. De Wardruna’s en Heilungs dezer wereld verkopen tegenwoordig zalen uit, en als deze trend zich blijft voorzetten zal dit het Russische duo Nytt Land ook wel lukken. Muzikaal klinkt het allemaal hetzelfde, en je kan op voorhand al voorspellen dat er keelzang, mondharp, trommel en veel schmink en een primitieve outfit bij komen kijken. Het rituele pad betreden is wat mij betreft dansen op een slappe koord, en wanneer dit op een (soms toch) subtielere manier gebeurd slaat dit aan bij mij (Hybryds, Ashtoreth, Anemone Tube, Arktau Eos, Ulf Söderberg,...), maar bij het vikingfetisjme van voornoemde drie bands gaan vooral mijn tenen krullen. Maar goed, dat is persoonlijke beleving. De meningen waren dan ook verdeeld, niet alleen stond er een aardig rijtje na afloop van het concert aan te schuiven bij de merchandising, tevens was er tijdens het optreden heel wat geroezemoes van babbelende mensen die zich doorheen de muziek mengde. Take it or leave it dus, waarbij ik voor het laatste kamp kies, ook al was de zangstem van de zangeres bepaald niet onaangenaam om te horen.

Een ander paar mouwen is Kollaps, wat een heerlijk gevarieerde affiche vanavond, zo hebben we het graag!

Wie Kollaps zegt, zegt Einstürzende Neubauten en dit niet alleen omwille van de wel zeer duidelijke verwijzing naar hun debuutplaat.

Zowel muzikaal waarbij deze Australiërs net zoals hun grote voorbeelden zich als volmaakte metaalbewerkers vertonen als uiterlijk, met frontman Wade Black in ware dandy stijl Blixa Bargeld naar de kroon tracht te steken.

Hun debuut Sibling Lovers, twee jaar terug uitgebracht op Silken Tofu (dat eerder ook de cassette Heartworms uitbracht), zorgde voor een fameuze aardbeving en deed België het trio in de armen sluiten, mede door de onophoudelijke tour die hen meermaals in onze contreien deed belanden. Amper twee jaar later kwam Mechanical Christ uit, de plaat van de bevestiging, dit keer op het ‘grote’ Cold Spring.

Laat je niet misleiden door het verzorgde uiterlijk van Wade Black, want bovenal is dit een opdondertje dat in plaats van met een diploma te zwaaien decibelmeters laat sneuvelen. Iets wat hem vanavond ook goed lukte want op het moment van schrijven suizen onze oren nog steeds na. We kregen vooral nieuwe nummers te horen, zoals een lang uitgesponnen versie van ‘Crucify’, althans dat is wat we doorheen de modderdikke geluidsbrij konden ontcijferen. Damien Coward wisselde af tussen het kloppen met een hamer op een ijzeren spiraal en gitaar, en wat klonk dit heerlijk. We vreesden aanvankelijk een beetje dat Kollaps een beetje te veel zou teren op hetgeen we er reeds van zagen, en hun kunstje aldus nog als weinig verrassend zou worden ervaren. Waren wij even mis! Kollaps toonde zich als een band die zich ontwikkeld heeft, en waarbij het intensieve touren hun allerminst belette om te blijven verbazen. Muziek moet een spiegel voorhouden, en dat doet Kollaps. Daarom ook misschien dat Nytt Land me in de verste verte niet kan boeien, want in hun spiegel vind ik geen enkel herkenningspunt. Het grauwe beeld dat Kollaps laat zien weet meer aanknopingspunten te raken. Wanneer daarbij ook old school en moderne industrial een zeer smakelijk huwelijk aangaan kunnen we alleen maar vol lof zijn. In die mate zelfs, dat we haast vergeten dat we toch vrij pissig waren voor de streek die Lingua Ignota ons lapte. Na een passage in het Antwerpse Bos daags na Brussel speelt Kollaps nog twee shows in België (op 3 oktober in de Kortrijkse Pit’s en op 6 oktober in de Kinky Star), mis het niet!

Nytt Land

Kollaps