En die aftrap werd gegeven door de tweede overwinnaar van de Dark Demons Night II, met name het project van Koen Vanderstappen Euforic Existence. Het alledaags bestaan gaat dan wel zelden gepaard met de nodige euforie, als duo gaven ze alvast de slagkracht die nodig is in hun door noise gestuurd elektro-EBM getinte repertoire. Hard en meedogenloos, maar evenzeer puur en oversneden. Het leven an sich fleurde dan toch op, zij het in donkerheid. Dat donkere leven is lang zo slecht nog niet.

It Was A Very Long Conversation, But At The End We Didn’t Shake Hands. Prijs uzelf gelukkig als je in het bezit bent van deze plaat. Het zette Struggler op de kaart, en veel verder dan Hamont-Achel. Reeds opgericht eind jaren 70, en nu pakweg 40 jaar later gereïncarneerd. Gelukkig maar, want Struggler mag je legendarisch noemen. Rene Hulsbosch kent nog steeds zijn akkoorden, heeft nog steeds zijn stem, en zelfs al zijn haar. Traditioneel met gitaar, bas, drum en een authentieke Korg, maar verweven in een wah-wah-klanktapijt dat enkel ervaren rotten kunnen brengen. Noise, What Noise ? als opener. Eerder bedoeld als algehele soundcheck, maar het legde wel reeds bloot waar ze voor stonden. Sex Pistols meets Hendrix, zo iets. Vroeger een victory in escapism, nu een winnaar op Bimfest.

Maar zeker was het ook uitkijken naar een herenigd Vita Noctis. De plaat No Place For You toonde reeds dat de minimalwave van Kris Kips er nog steeds toe doet. Geen kapsones, een kapotte baskabel is vlug vervangen, en van start gaan al direct met culthit Alone, aangebracht door Kips zelve om daarna door Martine Genyn te laten invallen. Heerlijke momenten met veel tracks uit hun jongste plaat. De toonvastigheid van de zang was dan misschien niet altijd even haarscherp, muzikaal deed Vita Noctis wonderbaarlijke dingen. Een podium hoeft niet gevuld te zijn, als hetgeen er op gecreëerd maar goed is. En het was meer dan goed. Het nachtleven kent zijn schoonheid, zelfs in de vooravond.

De zebra is dood, de wedergeboorte heet EX-RZ. Voor het eerst op een podium met vernieuwde band, waaronder Steven Janssen (Daan, Mark Lanegan) en Steve Slingeneyer (Soulwax), die Frits Standaert en Peter Slabbynck van hun laptop-repertoire moesten afhelpen. En dat met verve deden, EX-RZ klonk zoals Red Zebra in vroegere tijden klonk. Met een Slabbynck als onvervalste Vlaamse uitvoering van John Lydon, terecht de spot drijvend met Donald Trump en Bart De Wever als ultimate strangers. Met ondertussen klassiekers geworden Shadows Of Doubt tot zelfs Agent Orange. De Living Room kon en mocht niet ontbreken. Een heerlijk rondje best-of aangevuld met een Bankers Will Never Be Beggars. Red Zebra is terug, al heet het nu EX-RZ.

En hoe gaat het nog met Jacky Meurisse ? Heel goed zo te zien en horen, 42 minuten van old school EBM zoals hij het zelf aankondigde met zijn Signal Aout ’42 of voor de vrienden SA42. In goede doen en zonder enige moeite een Casino inpakkend. De Waterdome-zondvloed als dekmantel voor het zweet van de Girls Of Vlaanderen. In Sint-Niklaas weet men hoe te dansen, de aanzet kwam dan ook van een sublieme SA42. Meurisse doet nu en dan eens iets met Tscheleskov Ivanovitch van Grandchaos. Maar zoals het was in Sint-Niklaas mag hij nog lang doorgaan als Signal Aout ’42.

Veel Duitsers, Engelsen tot zelfs Brazilianen op Bimfest, het festival heeft in zijn 15-jarig bestaan dan ook een internationale faam opgebouwd. Zij misten dan waarschijnlijk wel de nuances die het tekstblad vullen binnen de liedjes van Aroma Di Amore. De Vlaamsche letterkunde ten berde gebracht door Elvis Peeters. Met aandacht voor nummers uit ‘Zin’ maar evengoed van onder het stof gehaalde Hoofd In De Supermarkt en het steeds donkerer gekleurde Belpop van een Voor De Dood. Nog steeds even relevant als vroeger, want ook vroeger was niet alles zoals het vroeger was. En omdat ze toch nog wat tijd over hadden, bissen met het eerbetoon aan de hero die Bowie was.

A Split Second kent ook zijn geschiedenis, de Rigor Mortis is echter nog lang niet ingetreden. Voorzien van de nodige energie en doorspekt met Kult met grote K. Reeds legendarisch in vroegere tijden, anno 2016 nog steeds slagvaardig als een Colloseum Crash. Niets ontziend, zonder scrupules maar geruggesteund door een wel heel dankbaar publiek. On Command werd zelfs met graagte meegebruld. Vaste afsluiter is onmiskenbaar Flesh, waar Marc Ickx handig gebruik van maakte om Ladyshave van Fad Gadget te declameren. Tovey kon niet anders dan goedkeurend meegenieten, wherever he might be.

En dan het Once In A Lifetime-moment. Reeds sinds lange tijd op het verlanglijstje van de organisatie van Bimfest, maar steeds een ontkennend antwoord ontvangen van à;Grumh. Al lag dat niet aan Bimfest zelf, maar ze weigerden gewoon elke aanvraag tot optreden, waar en hoe dan ook. Maar gelukkig voor velen en voor onszelf wilden ze voor het jubileum van Bim voor 1 keer een uitzondering maken. Worldwide Exclusive One-Off Show, de enige kans dus om de grootmeesters van zinderende en buitengewone industriële EBM nog eens mee te maken. Oorverdovend, maar wat kon het ons schelen dat onze oren uren later nog floten. Dit was een uniek optreden, zeg maar een beleving. Het kot op stelten, onze verwachtingen werden alleszins ingelost. Jammer dat het hierna wel definitief gedaan gaat zijn. Maar dit kunnen ze ons alleszins niet meer afpakken. Bedankt Bim, bedankt à;Grumh om toch tenminste voor één keer toe te geven aan hun lokroep.

Het feest is voorbij, 15 kaarsjes werden uitgeblazen, maar volgend jaar komt er weer een kaarsje bij. Bimfest liet al weten er terug te zijn en wel op 15 en 16 december 2017. Bimfest 2016 liet alvast duiden dat er in ons Belgenlandje nog hopen talent zit. Zo is het altijd geweest, zo zal het ook altijd blijven. Tot volgend jaar.

Website

Foto’s door Patrice Hoerner.