Ondergetekende is geen fan van The Cure, en gelukkig was er een sympathieke band uit het Antwerpse die op amper een boogscheut van alwaar opperkraai Robert Smith zijn langdradige zelf stond te wezen (sorry voor de fans) ons vanavond liet kennismaken met hun nieuwe, tweede album.

We hebben het over Dark Poem, de groep rond de twee zussen Raya Schaduwjaagster en Sophie Drakenvleugels (je kan toch alleen maar sympathie koesteren voor zulke fijne namen alleen al?!), een groep die trouwens ook connecties heeft met uw favoriete webzine, want live worden de meisjes steevast percussief geruggesteund door onze eigenste muzikale duizendpoot Peter De Koning, maar ook in de jongste videoclip van Dark Poem (‘Yule Song’), die ons moest warm maken voor Dark Poem’s tweede plaat die de titel The Fire Lives Inside meekreeg, ontwaarden we verder nog collega Henk Vereecken, die naast zijn memorabele hoofdrol in Speedqueen’s New Wave Copy Center er een verborgen leven als acteur lijkt op na te houden.

Maar genoeg geleuterd, de verwachtingen na het sterke debuut Tales From The Shades (2012) waren bij de aanwezigen allicht zeer hoog te noemen, zeker als we in gedachten afdwaalden naar het Black Easter Festival in 2015, alwaar de gebrachte nieuwe nummers alvast hongerig deden uitkeken naar de release van deze in muzikantentermen genaamde “moeilijke tweede”.

De olibanum wierook brandde op voorhand al lustig, om onze geest alvast helemaal klaar te maken voor deze occulte hoogmis, en vanuit het midden van de zaal begon een viertal in lange gewaden gehulde duistere creaturen, een kaars in de hand, zijn weg naar het podium.

Naast de twee zusjes en Peter, mocht Raya’s levensgezel Sven Visterin, die Radio Centraal luisteraars ook kennen onder de naam Ernst H. Störzhendr even mee het podium betreden. De toon werd meteen gezet met dat nieuwe nummer dat we al kenden: ‘Yule Song’ dus.

Een concert van Dark Poem is veel meer dan een muzikale ervaring, natuurlijk is er de fantastische samenzang tussen Raya en Sophie, de opzwepende ritmes, de dansjes, maar daarnaast moet Dark Poem het ook heel veel van sfeer hebben. Niet enkel door het gebruik van maskers weten ze een occulte, rituele sfeer te scheppen, die anders dan bij andere groepen die hiermee koketteren, zeer reëel overkomt. Titels waarin heidense feesten zoals Yule, Imbolc, Beltane en Lughnasadh voorkomen, onderstrepen deze voorliefde eens te meer, en wij gaan maar wat graag mee op spirituele reis met de meisjes van Dark Poem, die met hun tribale, rituele ritmes als hedendaagse sjamanen in geen tijd onze aandacht weten vast te grijpen.

Toch is de muziek eerder ondergeschikt aan de stemmen van Raya en Sophie, want dit zijn en blijven de grootste troeven bij Dark Poem. Niet dat de meisjes vergeleken dienen te worden, maar dat is nu eenmaal iets dat men automatisch placht te doen, en in dat opzicht komt Monica Richards nog het dichtst in de buurt, al horen we in de stemmen ook een vleugje Kate Bush, ja zelfs Gitane Demone in mindere mate. Maar Dark Poem is uniek, en de samenzang van de twee dames doet je keer op keer wegdromen.

In deze droom waanden we ons plots in Lord Of The Rings, wanneer in ‘Tightrope Dancers’ sprake was van “elfish warriors”.

Na een niet noemenswaardig technisch mankementje, mochten we kennismaken met het absolute prijsbeest van The Fire Lives Inside: ‘Lughnasadh’, alwaar de meisjes een kreet vanuit het diepst van hun lichaam naar boven laten komen, die zeker en vast zijn effect niet mist. Koop de cd en luister zelf maar eens, want dit nummer hoort in ieder jaaroverzicht te verschijnen!

Deze mening was ook mijn zesjarige dochter aangedaan, die volgens mij na gesmaakte optredens van Hedera Helix en Arbeid Adelt! ook beslist geïnteresseerd zou zijn in de “faerie-lectro” van Dark Poem, muzikale opvoeding noemen ze dat, want tijdens dit opzwepende nummer kwamen ook haar beentjes mee in beweging.

Over opzwepend gesproken, als het trio zich percussief mag uitleven, tot op olievaten (merken we daar de old industrial liefde van Peter De Koning als drukkende invloedsfactor?) toe, gaat deze vlieger qua term ook helemaal op. Tijdens ‘Nightfall’ staan ze weer met z’n vieren, allen gemaskerd op het podium, om beurt de mantra “Mother Nature is a shapeshifter’ scanderend, een bezwerende ervaring! Na een klein uurtje was het uit met de pret, en het aanwezige publiek was er als de kippen bij om bisnummers te eisen. Sophie antwoordde hierop gevat: “Dark Poem doet geen bisnummers, als jullie meer nummers willen horen raad ik jullie aan de nieuwe cd te kopen.” Een raad die we gedwee opvolgden, ik had graag een review van deze fijne cd geschreven, maar deze eer werd eerder al aan collega Kurt Ingels toegewezen. Neem maar van mij aan, dat ongeacht zijn oordeel, The Fire Lives Inside een zeer geslaagd werkje geworden is.

The Fire Lives Inside, het mag niet verbazen, want de vonken spatten er van af!

Dark Poem

Foto's 1. Jån Vinoelst, 2-5.George Mensink