De eer om het festival te openen kwam toe aan Elvya Dulcimer. Elvya komt uit Limburg en haalt haar inspiratie uit de natuur, inclusief elfjes en andere vreemde creaturen. Ze wisselt epische en folkachtige nummers met vooraf opgenomen orkestraties af met volledig akoestische nummers die ze op haar Dulcimer speelt, een eeuwenoud instrument waarvan je de snaren met hamertjes bespeelt. Ze zingt in het Engels en in het Elvyaans, een taal die ze zelf opmaakt aan de hand van herinneringen aan dromen die haar liederen inspireren. Ze staat hier vandaag alleen op het podium, maar het is de bedoeling om in de toekomst met een groep op te treden, en daar zijn we waarlijk benieuwd naar.

Story Off werd op het laatste nippertjes geconvoceerd om RosaRubea te vervangen, een groep waar nochtans grootse verwachtingen rond waren, maar die omwille van het verstoorde luchtvaart na de aanslagen moest afzeggen. Story Off is het electro-zijproject van Chesko, zanger van Der Klinke, en bespeelt misschien meer het brein dan de dansspieren met hun minimale electro. Al konden ze af en toe ook flink agressief uit de hoek komen. Dat het hier en daar chaotisch klonk zullen we wijten aan het feit dat ze - werkelijk waar - slechts aan de vooravond van Black Easter wisten dat ze hier zouden optreden.

Nog een groepje van eigen kweek, en eentje waar we erg naar uitkeken, is Whispering Sons. Ze maken al een tijdje furore met ‘Endless Days’ dat eerst op cassette uitkam, dan op vinyl, en waarvan de volgende druk na dit optreden aangekondigd moet worden, want de plaat is na hun passage op Black Easter uitverkocht. Vanaf de eerste noten worden we gewoon weggeblazen. De getormenteerde gitaren, beklemmende toetsen, paranoïde baslijnen, psychotische percussie en de bloedeigen tantetje dood - een referentie naar Nico in het Dark Entries-jargon - maken van dit optreden een hoogtepunt. We zouden al onder de indruk zijn van een groep die slechts half zo goed is, en daarmee is alles gezegd.

Tijd voor iets anders. Attrition gaat al sinds 1980 mee. Martin Bowes mag dan al grijs haar hebben, we herkennen nog steeds de jonge punker in hem, die geen drie akkoorden op gitaar kan spelen en het dan maar elektronisch probeert. Het viel op dat de set begon met meer ritmische nummers, maar dat het tempo gaandeweg vertraagde en de sfeer steeds grimmiger werd. Bowes - die het hele optreden lang zong met een tros brandende wierrookstokjes in zijn hand - concentreerde zich op het latere werk, tot ontsteltenis van een aantal fans van het eerste uur. Vrouwlief en toetseniste Kerri zorgde ook tot diep in de nacht voor spektakel dankzij een combinatie van alcohol en extreem hoge naaldhakken. Een waar genoegen.

Hey, daar heb je de Dulcimer weer, en wel bij Hekate. Niet minder dan drie percussionisten telt de groep, en aan tromgeroffel was er dan ook geen gebrek. Maar gelukkig zijn er ook toetsen, draailier, akoestische gitaar en prachtige zang door Axel Menz en Susanne Grosche. Bij momenten klinkt het as zuivere neofolk, dan weer als neoklassiek, middeleeuwse muziek of iets apart dat we zullen omschrijven als… Hekate. Ze speelden trouwens verschillende nieuwe nummers, en na zo’n goed optreden kijken we al uit naar wat de aankondigde nieuwe cd zal geven.

En alsof het niet genoeg was, gebruikt ook Mila Mar Dulcimer in hun muziek. Zeg nu niet meer dat het een zeldzaam instrument is! Mila Mar begint met gewoon wat atmosferische geluiden, dan wat stille zang, maar het is pas als drums en viool erbij komen dat het volle bereik van de indrukwekkende stem van Anke Hachfeld duidelijk wordt. Net als Hekate brengt de groep een unieke mix waarin zowel folklore als moderne elementen verweven zijn, en beiden gaven ze heel overtuigende optredens, ook al zijn beide groepen verder amper met elkaar te vergelijken.

Een podium dat klaarstaat voor In The Nursery kan je van ver herkennen aan de omvangrijke pauken en andere percussie-instrumenten. Ook hun muziek is erg herkenbaar, want naast de erg fysieke percussie is er de rustige doch bombastisch georkestreerde muziek met orgels, strijkers, blazers, piano, klarinet, en klokkenspel. Maar er is meer dan dat. De groep viert momenteel zijn 35^ste verjaardag, en dus wordt het een mooie bloemlezing uit hun carrière, inclusief een flinke portie van de kille post-punk die de groep in zijn begindagen speelde.

Intussen is het al bijna twee uur, en ik ben niet de enige die zit te vechten tegen de vermoeidheid. Doch dat is niet gespeend van een voldaan gevoel over de hoogstaande optredens die ik deze avond heb mogen aanschouwen. En laat dat een motivatie zijn om snel mijn bed op te zoeken, want morgen is er nog een dag met alweer een mooie affiche, en daar wil ik niets van missen.

Foto's: Xavier Marquis