Vorig jaar verkochten The Sisters Of Mercy nog de Antwerpse Trix uit, deze week deden ze hetzelfde met de Brusselse Ancienne Belgique. En dat niet één, maar twee avonden op rij. Welke oude new wavekrokodil doet het hen anno 2016 na? Antwoorden op een gele briefkaart naar Dark Entries graag.
De ster van deze legendarische Britse groep is dus nog lang niet tanende, en dat is op zijn minst opmerkelijk te noemen. Zo is het al van in de prille jaren negentig geleden dat er nog eens een nieuw album verscheen van de Sisters en is het hoogst twijfelachtig dat zulks alsnog zal gebeuren in de nabije toekomst. Bovendien zijn de perscommentaren na hun optredens niet zelden behoorlijk negatief. Maar onder het motto ‘negatieve publiciteit is ook publiciteit’ blijven Andrew Eldritch en de zijnen koppig volharden in de boosheid en horden fans naar hun shows lokken.
Ook voor hun tweede optreden in de AB, maandagavond, waren er dus enkel nog kaartjes te bemachtigen op de zwarte (sic) markt. Wat meteen opviel was de relatief goede zichtbaarheid op het podium en van de diverse bandleden (inclusief Ravey Davey, die de drummachine bemande), gedurende het grootste deel van het concert. Het is ooit wel eens anders geweest bij de Sisters, vooral door toedoen van een overijverige rookmachine. Maar ditmaal lieten ze dus weinig aan de verbeelding van de toeschouwers over.
Het leuke aan optredens van de intellectual love gods is ook dat ze regelmatig hun setlist aanpassen. En dus kregen we alweer een geheel andere show dan in Antwerpen. Het openingstrio was er al meteen eentje om u tegen te zeggen: het machtige ‘Kiss the carpet’, publieksfavoriet ‘Alice’ en ‘Ribbons’. Ook tof: de aangepaste lichtshow per nummer, want in tegenstelling tot wat de argeloze lezer zou kunnen vermoeden houden wij wel degelijk van een afwisselend kleurenpalet. Na ‘Crash and burn’ en ‘Flood I’ was het tijd voor een eerste echte verrassing in de vorm van het lang live niet gehoorde ‘No time to cry’.
De tweede helft van het concert was iets minder overtuigend, maar bevatte met onder meer ‘Marian’, ‘Dominion/Mother Russia’ en ‘Flood II’ toch nog enkele uitschieters. Een minpunt voor sommigen zou de beperkte speelduur van de nummers kunnen zijn, maar daar staat dan weer tegenover dat er na afloop van de reguliere show nog genoeg tijd overbleef voor liefst zes bisnummers: niet enkel enigszins voorspelbare hits zoals ‘Temple of love’, ‘Lucretia my reflection’ of ‘This corrosion’, maar ook bijvoorbeeld een mooie versie van de ballade ‘Something fast’ of de instrumental ‘Top nite out’ kwamen hierbij aan bod. Heb ik al betere Sisters-optredens mogen aanschouwen? Welzeker. Maar dit was zeker goed genoeg om mij voor het eerst in 23 jaar in de verleiding te brengen om een nieuw bandshirt aan te schaffen.
Muziek kan mensen samenbrengen en nog zoveel andere heilzame effecten hebben, dat hebben we zelf al meermaals mogen ervaren. Na deze bewogen week weten we één ding nu wel zeker: we zullen het leven blijven vieren op alle dagen die volgen op de vreselijke terreuraanslagen in Brussel, door naar onze favoriete groepen te gaan kijken, zoals we dat ook deden op de vooravond ervan…
Setlist:
Kiss the carpet / Alice / Ribbons / Doctor Jeep/Detonation Boulevard / Crash and burn / Flood I / No time to cry / Marian / Anaconda / Dominion/Mother Russia / Will I dream / Romeo down / Flood II / Vision thing
Something fast / Top nite out / Temple of love // Rain from heaven / Lucretia my reflection / This corrosion
Foto: Karl Vandewoestijne
|