Matt Howden, oftewel Sieben, zag er duidelijk geen graten in dat hij de ondankbare taak kreeg om de avond op gang te trappen en stroomde zoals steeds over van het aanstekelijke enthousiasme. Net zoals later vanavond het geval zou zijn bij Jo Quail, staat er bij Sieben één persoon op het podium, en dit met een klassiek snaarinstrument. In het geval van Sieben is dat de viool. Leken vrezen dan misschien dat dat wel eens een saaie bedoening zou kunnen worden, doch zowel bij Jo Quail als bij Sieben is het tegendeel waar. Waarom zou je immers een hele band meezeulen, als je met behulp van een ingenieus looping-systeem alles mooi op je eentje kan doen? Een kunstje dat beide artiesten perfect onder de knie hebben en dat meermaals leidt tot zeer knappe resultaten. Zo hoor je door de geavanceerde technologie waardoor Howden zijn klanken jaagt, geluiden die je aanvankelijk niet in verband zou brengen met een viool. Ondanks de minimale podiumbezetting verveel je je geen seconde, want even furieus als zijn vioolklanken bij wijlen klinken, zo trekt hij ook vocaal van leer.

Artiesten met een hoek af, en daar rekenen we de sympathieke Howden graag bij, ze vormen een niet te onderschatten bestanddeel van de Black Easter succesformule, en zo hebben we het graag. In dat opzicht was deze geluidskunstenaar dan ook de gedroomde opener van deze tweede dag, en reeds een voorsmaakje van wat we later nog te horen zouden krijgen. Dat het looping-systeem naast ongebreidelde mogelijkheden toch af en toe een mankementje kan vertonen (al leek het ons een gespeeld onderdeel van zijn set) werd verholpen met een vleugje typische Britse humor.

Van chaotisch tot frivool, en ook maatschappijkritiek (richting thuisland Groot-Brittanië) werd niet geschuwd. Wat anders te denken van de mededeling dat zijn nieuwe album vergezeld gaat met een zakje broodkruimels, kruimels die naast het bord van een rijke gevallen zijn.

Maatschappijkritiek, dat brengt ons naadloos naar de tweede act van deze avond: Wilderman. Een nieuwe incarnatie van Elvis Peeters, uiteraard gekend van Aroma Di Amore. Een artiest waar ik nooit iets mee gehad heb, en ook Wilderman wist me in het geheel niet te bekoren. Zo aangestoken door de energieke show van Sieben, zo snel werd ons enthousiasme geblust na het horen van het eerste nummer in de set van Wilderman. Toen Peeters eindeloos de zin “We gaan allemaal dood” herhaalde, vonden we dit, het opzet van deze Black Easter editie indachtig, toch vrij ongepast. Deze in een wollige poëtische winterjas geduffelde jazz (sowieso een genre waar we spontaan van gaan rennen) hielden we dan ook snel voor bekeken en haalden in de plaats daarvan de sociale banden een beetje aan.

Het optreden waar ik het meest van al naar uitkeek op de affiche van Black Easter dit jaar was dat van Jo Quail. Tijdens de vorige editie in 2016 was haar passage voor vele aanwezigen een eerste, zeer aangename kennismaking met deze tot de verbeelding sprekende artieste. Zoals reeds gezegd tilt ook zij de looping-techniek tot een duizelingwekkend hoog niveau. Het publiek stond dan ook als aan de grond genageld en haast met open mond van verbazing toe te kijken hoe Quail klanken uit haar cello wist te toveren die haast onaards waren. Deze uiterst sympathieke dame mag dan wel minder energiek overkomen, wat intensiteit betreft doet ze er met gemak nog een paar schepjes bovenop. Haar celloklanken gaan van neoklassiek tot iets wat haast metal proporties aanneemt, en dit met een zodanige gelaagdheid die maakt dat ook al zouden we ze iedere week aan het werk zien, we nog steeds nieuwe elementen in haar muziek zouden ontdekken. Een mening die ook Ward De Prins was aangedaan, want hij was echt wel een topfan van haar, en schroomde niet om een reisje naar Engeland te maken om haar aan het werk te zien. Zoals u kon lezen in mijn interview met Jo speelde ze vandaag in primeur een nieuw nummer (‘Reya’) dat deze zomer zal verschijnen, welk ze dan ook opdroeg aan Ward. Ook ‘Gold’, een van onze favoriete nummers tijdens haar vorige passage op Black Easter tekende tot ons groot jolijt ook nu weer present.

Het van oorsprong Griekse, maar tegenwoordig in Londen wonende, Daemonia Nymphe, stond nog niet eerder op Black Easter, al had dit niet aan Ward gelegen. Toen ik enkele jaren geleden hun soundtrack voor de theatervoorstelling Macbeth besprak, en mijn muzikale smaak heel wat gelijkenissen vertoont met deze van Ward, raadde ik hem deze Grieken dan ook aan voor een toekomstige editie van Black Easter. Ons kent ons, zoals ze zeggen, want Ward wist me te vertellen dat hij ze voor de vorige edities reeds gevraagd had, maar ze toen niet beschikbaar waren op die datum.

Driemaal is dus scheepsrecht, al mocht Ward zelf het helaas niet meer meemaken. De set die we vanavond kregen was vergelijkbaar met deze die we een paar jaar terug op WGT zagen: niet alleen een muzikaal maar ook een visueel spektakel, mede dankzij de vurige (hier letterlijk te nemen) prestatie van de Spaanse danseres Raeeshah.

Spyros Giasafakis stond als een hogepriester op een verhoog, omringd door zijn drie nimfen. Hoewel ze ondertussen ook al zo’n 25 jaar meedraaien krijgen ze nog iets te vaak de stempel “de Griekse Dead Can Dance”. Niet geheel ten onrechte natuurlijk, maar toch bewijzen nummers als ‘Daemonos’ en ‘Divine Goddess Of Fertility’ dat deze authentieke met antieke Griekse instrumenten en hemelse gezangen doordrongen prachtmuzek iedere vergelijking overbodig maken. Ook hier werkte het plezier waarmee deze set gebracht werd enorm aanstekelijk. Zo getuigde ook het bisnummer, dat feitelijk een vrolijke jam-sessie betrof.

Met Goethes Erben stond een van de drie protagonisten uit de zogenaamde Neue Deutsches Todeskunst, een muzikale beweging die in het begin van de jaren 90 de darkwave nieuw leven (contradictio in terminis) inblies op het podium. Van deze drie (naast Goethes Erben spreken we dan van Das Ich en Lacrimosa) vinden we dat het project van Goethes Erben het er na 30 jaar nog het meest verdienstelijk vanaf brengt. Zo bewees immers het ijzersterke, vorig jaar verschenen album Am Abgrund.

Ook verscheen vorig jaar de Trilogie box die de eerste albums Das Sterben Ist Ästhetisch Bunt (1992), Der Traum An Die Erinnerung (1992) en Tote Augen Sehen Leben (1994) op cd én vinyl bevatte. Drie platen die beslist in geen enkele darkwave collectie mogen ontbreken. Het uitbrengen van deze box deed ons stiekem hopen op een set die gebaseerd was op dit oude werk, iets waar we tijdens de vorige passage van Goethes Erben op Black Easter (2015) op onze honger bleven zitten. Onze gebeden werden verhoord, want aan herkenningspunten absoluut geen gebrek. Een blij weerzien met klassiekers als ‘Märchenprinzen’, ‘Die Brut’, ‘Erkaufte Träume’, ‘Zinnsoldaten’ en ‘Der Eissturm’.

We werden een dikke twintig jaar terug in de tijd gekatapulteerd: naar een tijd dat niet alleen het sterven ‘esthetisch bont’ was, maar ook in het uitgaansleven met gotische hemden, karrevrachten make-up en haarlak het esthetische nog van primair belang was.

“Den es ist immer so, wir sind alle alt geworden”, zingt Oswald Henke tijdens ‘Denn es ist immer so’, een van de nieuwe nummers van Am Abgrond. Bij al het opwekken van deze vergane herinneringen delen we zijn mening, al bewijst Henke dat zijn nummers nog altijd even fris klinken als weleer. Het theatrale van in de beginjaren mag dan wat getemperd zijn, toch blijft Henke een geboren entertainer die deze editie van Black Easter in stijl van een gepast einde voorzag.

De bedroevende opkomst ten spijt, laten we daar eerlijk over zijn, kunnen we samen met Ward terugkijken op een muzikaal meer dan geslaagde editie van Black Easter. Deze was voor jou Ward, en denkend aan je aanstekelijke, zo typerende giechellachje dat spontaan in onze gedachten opkomt, kunnen we alleen maar besluiten dat je net zo hard genoten hebt van deze editie als wij gedaan hebben.

Foto's: 1.Goethes Erben / 2.Daemonia Nymphe / 3.Jo Quail / 4.Wilderman / 5.Sieben door Luc Luyten.

Black Easter