ZATERDAG 12 AUGUSTUS MAINSTAGE

CIRCUS OF FOOLS

Aftrappen om 11 u is vroeg, maar de directe stamp tegen je gat kwam al direct van Circus Of Fools. Een bont gezelschap van anarchistische clowns. Met de middelvinger omhoog richting intolerantie en fascisme. Met zanger en zangeres, met elektrische viool maar vooral met een mix van melodieuze metal – gothic – metalcore en aanverwanten. De moraal van de waanzin verpakt in de vermomming van het alternatief circus. Een energiek circus. Met zelfs acrobatentoeren op de bühne. Als u dacht dat leprechauns al beangstigend waren.

EDEN WEINT IM GRAB

Zelf noemen ze het Dark Horror-Metal. Angstwekkend was Eden Weint Im Grab allerminst. Het klonk eerder als alternatieve rock die werd aangevuld met cello en viool. Met een zekere poëzie, donkergekleurde romantiek, onderstreept door een verdorven en macabere toets. Het ontij van de nacht op het middaguur. Als de doden verrijzen.

UNZUCHT

Rock in hun moederstaal, en uit een net niet beschimmelde kelder. Op hun albums zijn hun nummers net iets te hapklaar, met iets te veel aandacht voor melodie. Te veel uit het vuistje zeg maar, gebraden zonder oliestoffen. Zonder vetrandjes. Unzucht moet het dan ook hebben als live-band, daar zijn ze wel straf in. M’era Luna schoot helemaal wakker. Waarbij de weide al goed bevolkt was. Unzucht was bij momenten onzacht, dan weer melodramatisch. Publiekslieveling, laat zoveel duidelijk zijn.

OST + FRONT

Ook met een hoog meezinggehalte, maar met in het achterhoofd prettig gestoorde ondergang des levens. Sternenkinder verbleken in een leefwereld die niet lang meer te bestaan heeft, waar bloed vloeit en decibels aanzetten tot een totale vermorzeling. Enkel zij zullen het einde der tijden overleven. Als het al even niet regende viel er bloed, want is regen nu eenmaal niet het bloed dat uit de hemel valt. Een Fiesta del Sexo in Hildesheim, met het Denkelied als oppepper. Om later het bloed van het podium te dweilen.

FEUERSCHWANZ

Feestje op de weide. Ridders van de rock and roll zoals ze zichzelf noemen. Ze kregen de wei dan wel helemaal klaarwakker met hun toegankelijke rock aangevuld met middeleeuwse instrumenten. Het werd al vlug een bacchanaal feestje waar werd gezongen en gedanst. Waar men Met drinkt alsof het kraantjeswater is. Maar als ridders zichzelf vereenzelvigen met matrozen krijgt het geheel al vlug een Piet Piraat-tintje. Ahoy Ahoy. Als men dan ook nog eens de polonaise inzet en twee meiden uit het publiek haalt om hen te veranderen in een flesje bier en een stuk pizza wordt het al te gauw een pensenkermis. Schip Ahoy, waar is de Titanic als je hem nodig hebt ?

MESH

Op M’era Luna programmeert men de synthpop doorgaans in de Hangar, maar Mesh werd groot genoeg bevonden om de Mainstage te bevolken. 25 jaar anciënniteit kan dan ook tellen. Live op een groot podium moet het dan wel meer schwung geven, en wonderbaarlijk gebeurde dat ook. De dansbaarheid werd uitvergroot en het publiek droeg hen op handen. Met live drum en hier en daar een gitaar. Maar zoals het zo vaak gaat met synthpop is de variatie vergeten wakker te worden en werd het al vlug drinken van dezelfde soep. Die op het eind dan ook net iets te koud werd geserveerd.

WHITE LIES

Wat altijd wel opvalt aan White Lies is dat ze weten gestructureerde songs te maken, songs die dan ook niet misstaan op een groot podium. M’era Luna heeft dan ook een groot podium, al kon je twijfelen of ze in Hildesheim wel op hun plaats stonden. Er was bijval, zeker met hitjes al ‘Farewell To The Fairground’ en ‘Death’. Hetgeen ze afwisselden met nummers uit hun jongste album ‘Friends’. En ze hadden er duidelijk zin in. Maar White Lies is ook zo’n band die het vooral van zijn hits moet hebben en daar al bijna 10 jaren mee in de weer is. Leuk optreden, leuke songs, maar ook niet meer dan dat.

PROJECT PITCHFORK

Live kunnen ze wel eens verrassend uit de hoek komen, en dat deden ze dan ook tijdens M’era Luna 2017. Met maar liefst 3 drums die het podium op werden gereden, om zo de energie van Peter Spilles en de zijnen nog eens te onderstrepen. Krachtdadig beginnen met ‘Conjure’, om er vervolgens een best of-show van te maken. ‘Timekiller’ mocht dan ook al dadelijk volgen om de volle weide te laten dansen. ‘Alpha Omega’ begon leuk met de 3 drummers. Maar de soundtrack voor dag 1 van M’era Luna was zeker ‘Rain’. De betere nummers zaten dus vooraan in de set, maar een feestje bleef het wel. Om af te sluiten met een krachtig ‘Blood-Thirst’. Project Pitchfork mag zeker behoren tot onze bloedbroeders.

SUBWAY TO SALLY

Wit haar, zwarte hoofdband en al vlug handengezwaai door de menigte. Jazeker, want Subway To Sally stond op het podium. Metal met middeleeuwse instrumenten die de tijdsgeest verdrijven en genoeg melodie bevatten om vooral de Duitse metgezel te laten meezingen. Het is een crossover die wel blijkt te kloppen, bombastische folk verweven met metal. Julia und die Raüber werd als afsluiter de perfecte meezinger. Met doedelzak.

ASP

Het slechte weer had ook gevolgen voor de geluidsinstallatie waardoor de set van ASP letterlijk in het water viel. Een stroomuitval die geruime tijd niet opgelost geraakte. Gothic Novel-Rock kreeg zo plots een andere betekenis. Herkansing dan, maar het geluid werd hierdoor wel verweven tot een bassige brij, goed voor even naar te luisteren. Maar toch snel afgehaakt wegens niet genietbaar. Het lag zeker niet aan ASP. En omdat M’era Luna zich graag houdt aan stiptheid was dit de enige oplossing. Jammer, want ASP hadden we graag gezien in volle glorie.

KORN

Korn werd in eerste instantie wat beschouwd als de vreemde eend in de bijt. Maar toch klopt dat cliché niet. Er stonden wel meer metal-gerelateerde bands op het podium en dan is Korn op zich nog niet zo’n gewaagde afsluiter. En er werd gedurende deze eerste M’era Luna al eerder geheadbangd. Maar door de eerdere stroomuitval speelde Korn veel later dan voorzien, en er was even twijfel of ze wel hun hele set gingen spelen. M’era Luna stond er op om de laatste noten te laten weerklinken tegen middernacht. De buren in Hildesheim houden van hun nachtrust. Toch kreeg Korn de mogelijkheid om alsnog hun bombast te laten zegevieren. Met forse gedrevenheid en vakkundigheid. Maar ook hier wat jammer dat de geluidsinstallatie niet wilde meewerken.

ZATERDAG 12 AUGUSTUS HANGAR STAGE

LEICHTMATROSE

Leichtmatrose, dat is zo iets als Duits chanson, licht theatraal en vooral melancholie. Verwacht vooral geen zeemansliederen, maar iets dat het midden houdt tussen meezingbaarheid en lichte dansbaarheid. Onder de vlag van Joachim Witt. Maar net te licht bevonden om te blijven overtuigen.

AMBASSADOR 21

De energiereep voor de eerste dag M’era Luna 2017 in de Hangar werd gretig verpulverd door Ambassador 21. Dit was de wake up-call als vuistslag recht in het gelaat. De punkattitude gevuld met de elementen van industrial noise met apocalyptische inslag. De aardverschuiving onder het mom van Fuck All Systems. De middelvinger is nooit zo uitgebreid geweest. Hardleers gedonder zoals het hoort te zijn. Nooit eerder zo vroeg op de dag een eerste hoogtepunt.

SHE PAST AWAY

Het meest donkere en onderkoelde exportproduct uit Turkije heet She Past Away. Darkwave met inspiraties uit de al even grauwe jaren 80, met een gitaarsound die van The Cure zou kunnen geweest zijn. En een stemgeluid dat lijkt opgegraven te zijn uit woelige gronden. She Past Away weet beklijvende donkerheid te combineren met de kilte van de grafsteen. Jammer genoeg was het geluidstechnisch niet helemaal in orde, waardoor bovenstaande zijn uitwerking wat miste. Een gemiste kans voor de grote doorbraak in Duitsland.

.COM/KILL

De Hangar Stage werd voor een eerste keer afgesloten wegens afgeladen vol. Niet dat men wou schuilen voor de regenval, maar wel omdat .Com/Kill zich op het podium had gehuisvest. Het gaat hier dan ook over een nevenproject van Adrian Hates van Diary Of Dreams. Een zijproject dat zijn weg zoekt in middens van de elektronica. Dark Electro, Darkwave zijn de bijnamen voor dit project. Toch mag je het niet zo maar een project noemen, beschouw het als een op eigen benen staande entiteit, hetgeen ze ook tentoonstelden op het podium. .Com/Kill kent zijn pappenheimers, wij ook nu.

NAMNAMBULU

De prijs voor origineelste groepsnaam voor M’era Luna gaat naar Namnambulu. Synthpop uit Zweden. De prijs voor origineelste sound krijgen ze alsnog niet. Doorsnee en te clichématig, te lichtvoetig, te zwak om binnen te dringen. Akkoord, ze hebben ondertussen een grote fanbase, wij lieten ons niet overtuigen.

FADERHEAD

Tanz Zwo Drie Vier, Sami Mark Yahya kwam, zag en overwon met Faderhead. Pulserende beats die de Generation Black deed dansen. No Gods, No Flags, No Bullshit. Gewoon de remmen los en de hanekam omhoog. De muren van de Hangar trilden en beefden, angstig voor de pletwals die Faderhead veroorzaakte. Geen God aanwezig, Hij zag dan ook niet dat het goed was.

ASHBURY HEIGHTS

Vergelijkbaar met wat die van Namnambulu al eerder op de dag deden, zij het dan met mannelijke en vrouwelijk vocalen. Synthpop die het moet hebben van middelmatigheid, zonder ergens op te vallen of te dreigen. In Duitsland en verder door houden ze er wel van. Voor ons te voorspelbaar.

SOLAR FAKE

Sven Friedrich kent zijn verleden bij Dreadful Shadows en Zeraphine, maar de laatste jaren vooral bekend met wat Solar Fake heet. Waarmee hij ook de richting van de synthwave uitgaat, beïnvloedt door de EBM. Live tijdens M’era Luna weet hij dat geluid te transformeren tot een meedogenloos dansfeest. Solar Fake was in topvorm en straalde dat ook uit naar het publiek. De Hangar in trance, bezweet en onnavolgbaar actief. Solar Fake had niet veel poeha nodig om te schitteren.

KMFDM

Kein Mitleid Für Die Mehrheit. Of zoals sommige kwatongen wel eens durven beweren : Kill Mother Fucking Depeche Mode. Zo je graag wou weten waar die KMFDM voor staat. Waar ze ook voor staan is industriële rock zonder weerga. Ten bewijze hun opmars in de Hangar Stage. Uitbundig, impressief, kordaat. Veel slag of stoot, niets ontziend. Zoals het moet. En als onderdeel van hun Hell Yeah-toernee.

COVENANT

Zij kregen de opdracht de Hangar Stage voor dag 1 af te sluiten. Het type band dat graag een ‘Stalker’ tussen zijn publiek heeft. ‘Call The Ships To Port’ bouwde zichzelf op in extase, het publiek lustte er pap van. Met Blinding Dark als jongste album namen ze een berekend risico, belangrijk daarbij was de Weltschmerz van het dagelijks bestaan. Tekstueel donker van aard, tijdens M’era Luna vooral begeesterend en zelfvoldaan. Mooi.

Dag 1 van M’era Luna 2017 kan beoordeeld worden als geslaagd, zonder veel verrassingen maar met voldoende inwisselbaarheid van bands. En met modderboots en een in de modder vastgereden auto. Morgen schijnt de zon weer.

Website

Foto 1 : Circus Of Fools – M’era Luna – Christoph Meyer

Foto 2 : White Lies – M’era Luna – Christoph Eisenmenger

Foto 3 : Solar Fake - M’era Luna – Christoph Eisenmenger

Foto 4 : KMFDM - M’era Luna – Christoph Meyer

Foto 5 : Korn - M’era Luna – Christoph Eisenmenger