Lili-Marlene Premilovich, want dat is haar echte naam, begon erg bescheiden als danseres, tekstschrijfster, toneelspeelster en saxofoniste. In haar beginjaren naam ze ook geschreeuw op voor horrofilms, een activiteit die ongetwijfeld van invloed is geweest op haar zangcarrière. In 1978 bracht ze haar eerste single ‘I Think We’re Alone Now’ uit, een cover van Tommy James and the Shondells, waarop ook de B-zijde ‘Lucky Number’ prijkte.

Dat laatste nummer trok de aandacht en werd een jaar later opnieuw als single uitgebracht bij de uitgave van Lovich’ debuut ‘Stateless’. Het nummer beklom de hitparades wereldwijd en Lovich scoorde in de jaren die volgden nog talloze hits. Haar mix van hyperkinetische muziek met absurde teksten maakten van haar een icoon van de new wave. De rest is geschiedenis.

In de tweede helft van de jaren 80 trok ze zich terug uit de muziek om voorrang te geven aan de opvoeding van haar kinderen. Ze maakte nog een plaat in 1989 die maar matig aansloeg, en dan was het wachten tot 2005 vooraleer mevrouw opnieuw zou optreden. Sinds 2012 heeft ze een uitstekende groep rond zich verzameld die tourt als Lene Lovich Band, met muzikanten die allemaal hun pluimen verdiend hebben met hun soloprojecten en bijdrages aan andere groepen.

Lene Lovich onderhoudt goede banden met haar muzikanten, want ze laat geen gelegenheid onbenut om hen ook te steunen in hun eigen ondernemingen. Zo nam ze al muziek op met toetseniste Kirsten Morrison en met drummer Morgan King. En wat we erg waarderen is dat deze twee waardevolle muzikanten ook de kans hebben om haar optreden in de B52 in Eernegem te openen.

Kirsten Morrison is een buitengewoon getalenteerde zangeres en muzikante. Ze zet die talenten op diverse wijzen in, door te componeren voor theater, opera, film, tv, radio of reclamespots. Solo maakt ze neoklassieke vertoningen van klassieke en eigen poëzie. Het geheel is uitvoerig georkestreerd met orgels, viool, percussie en een hoop andere instrumenten die al dan niet elektronisch verwekt zijn. Live doet ze het dan ook met een geluidsband, een lier en vooral haar indrukwekkende stem, die probleemloos de hoogste en meest ijle noten bereikt.

Ze speelt uiteraard een paar nummers uit haar enige solo-cd tot nu toe: ‘Prosperine Gold’ uit 2015. Maar speelt ook werk dat nadien geschreven is, zoals ‘The Castle Of Otranto’, gebaseerd op de gelijknamige roman van Horace Walpole, of ‘Double, Double, Toil and Trouble’, gebaseerd op MacBeth. Het laatste nummer nam ze als duet met Lene Lovich op, maar zingt ze nu noodgedwongen alleen. Een korte maar krachtige set, in een totaal andere stijl dan de twee andere optredens op deze avond.

Morrison wordt opgevolgd door Morgan King. Hij was begin jaren 90 een ster in de housewereld en scoorde wereldhits met projecten als Manic MC's en Clubland. (Iets zegt ons dat hij deze tournee niet uit financiële noodzaak onderneemt.) Anderzijds is het een geluk dat hij in 2012 de Lene Lovich Band vervoegde, want het gaf hem zin om ook solo terug muziek uit te brengen. In 2016 kwam ‘Grains & Grams’ uit, een puike cd die het vooral elektronisch deed, en binnenkort zal er ook een nieuwe plaat uitkomen onder de naam ‘Old Skin’. In de intro zingt King ‘Old Skin’, wat ons doet vermoeden dat hij vooral nieuw werk zal spelen, maar dat duurt maar een paar seconden. Daarna put King toch uit ‘Grains & Grams’.

Alhoewel, King heeft al drie singles uit voor de komende plaat, en die passeren ook de revue. Op ‘Janet & John’ mag Kirsten Morrison even de zang bijstaan, maar op ‘Retrospective’ blijft Lene Lovich – ook dat nummer is opgenomen als duet met het wave-icoon - uitdrukkelijk afwezig. We hadden al gemerkt dat de nieuwe plaat veel gevarieerder was van instumentatie, maar live doet King het toch zuiver elektronisch. De mooie gitaarlijn op ‘Retrospective’ werd vervangen door even mooie piano, al geeft King wel toe dat hij de gitaren mist op ‘Sex Shop’ – de eerste single uit ‘Old Skin’ die best wat aandacht trok.

Dan is het tijd voor de hoofdact. Gitarist Jude Rawlins – hij is ook de man achter Subterraneans – schept er plezier in de aanwezige fotorafen schrik aan te jagen met horrorverhalen over fototoestellen die ontvreemd worden of fotografen die de zaal uitgejaagd worden, maar al snel gaat de aandacht naar Lene Lovich zelve. Hoewel ze haar hoge leeftijd niet kan verbergen – ziet u zichzelf nog optreden op 68 jaar? – heeft ze nog steeds iets meisjesachtig over zich.

Ze gaat gehuld in een opvallend hoofddeksel dat gegarandeerd de toorn van antihoofddoekactivisten zal wekken, maar daaronder zijn nog steeds haar lange vlechten zichtbaar. Van achter haar uitvoerige schmink rolt ze vaak uitdrukkelijk met haar ogen of grijnst ze het publiek ostentatief toe. En vooral: haar stem is nog steeds uitstekend. Het lage gekwaak in het begin van ‘Blue Hotel’ bewijst dat ze in topvorm is, en ook de muziek klinkt nog steeds fris en uitdagend.

Haar set is uiteraard opgebouwd uit hits als ‘What Will I Do Without You’, ‘Bird Song’, ‘Momentary Breakdown’, ‘New Toy’ en ‘Angels’, maar de groep weet ook hoe het een leuke show moet geven. Er wordt gelachen op het podium en dat werkt aanstekelijk. Als Lovich haar hoge ‘oh oeh oh oeh’ aanslaat - opnieuw een staaltje van haar indrukwekkende zangkunsten - weten we dat haar grootste hit eraan komt. En op afsluiter ‘Home’ wordt het publiek aangespoord om deel te nemen aan de samenzang tussen de muzikanten.

Het is een mooi einde voor een mooie avond. Het totaalpakket met drie erg verscheiden artiesten weet me echt te bekoren, de sfeer was goed en ik ben ook opgetogen dat ik tijdig naar huis kan, want hoewel 1 november een feestdag is, geldt dat niet voor de dag die erop volgt.

Foto's: Luc Luyten