Donderdag 6 juni 2019

Net als vorig jaar rijd ik mee met 2 vriendinnen, met dat verschil dat we nu met een andere (lees: grotere) auto gaan. We vertrekken donderdagochtend omstreeks 8.30 u. en komen na een vlotte rit aan bij Agra omstreeks 16.00 u. Dat is een pak vroeger dan in 2018, waardoor we niet al te ver moeten parkeren en nog geen 2 minuten moeten wachten op onze polsbandjes. Ik denk niet dat het ooit al zo vlot is gegaan. Het geluk lacht ons toe, want er staat reeds een taxi te wachten die groot genoeg is om onze bagage en onszelf richting centrum te voeren. Voor het 3^de jaar op rij verblijven we in hetzelfde ho(s)tel vlakbij het hoofdstation. Eenmaal ingecheckt en uitgepakt neem ik tram 3 richting Felsenkeller, waar sinds enkele jaren de WGT EBM Warm-Up doorgaat.

De eerste 2 optredens laat ik volledig aan mij voorbijgaan. Het mij onbekende Rue Oberkampf klinkt meer minimal dan EBM en het mij evenzeer onbekende NordarR speelt pure Anhalt EBM, een subgenre dat ik persoonlijk niet graag hoor. Niet dat ik dat erg vind, want dat geeft mij ruimschoots de tijd om mijn old-school electro/EBM-vrienden uit binnen- en buitenland te gaan zoeken. Met succes, want ondanks het vele volk vind ik iedereen vrijwel meteen terug. De enige band die ik vandaag wil zien is Statiqbloom, een dark electro-groep bestaande uit 2 langharige, getatoeëerde Amerikanen. Niet bepaald de typische rivethead-look, maar hun muziek is op en top old-school. Erg spraakzaam zijn de 2 mannen niet, maar wat een prachtige, complexe composities! Uit nieuwsgierigheid blijf ik ook nog eventjes kijken naar het circus genaamd SPARK!, dat met enige vertraging begint. Het is bloedheet binnen (er was eerder die avond een onweer) en ik vraag mij af of die 2 clowns zich niet kapot zweten in hun leren outfits en met die grime op hun smoel. Muzikaal is het wel dik OK, maar ik kan niet lang blijven. Ik wil mijn tram halen en op tijd in mijn bedje kruipen. Vanaf morgen is het menens.

Vrijdag 7 juni 2019

Zoals elk jaar ga ik met mijn kamergenoten naar de Victoriaanse picknick in het Clara-Zetkin-Park. Op het vorige WGT was deze enigszins tegengevallen, omdat het die dag zwaarbewolkt en nogal koud was. Dit jaar zijn de weergoden ons gunstiger gezind: het is zonnig en aangenaam warm. Dat heeft echter ook zijn keerzijde, want het park ziet letterlijk zwart van het volk. Gelukkig maken het fijne gezelschap, de drank (ons idee van picknicken) en het gapen naar de excentrieke kostuums en haartooien van andere WGT-gangers veel goed. Ik hoop wel dat de opkomst volgend jaar terug wat minder is, want zo’n verpletterende drukte is niet echt leuk.

Wat de optredens op vrijdag betreft, heb ik lang getwijfeld tussen Haus Leipzig en Westbad. In laatstgenoemde concertzaal treedt vanavond Empirion op, maar dat is dan ook de enige band die ik daar echt wil zien. Uiteindelijk lijkt het mij toch beter om naar Haus Leipzig te gaan, dat net als vorig jaar voornamelijk in het teken staat van cyber. Het optreden van Cervello Elettronico is verschrikkelijk saai. Er zit niks schwung in zijn set, die opgebouwd is rond dezelfde monotone electro-beat. De man zegt ook geen woord, zelfs niet aan het begin en het einde. Het lijkt wel alsof hij er dik tegen zijn goesting staat. Zelfs de gothic eurodance van SynthAttack is leuker en dat is veelzeggend. Ook dat optreden stelt niet veel voor, maar die 2 hebben er tenminste zin in. Ze spelen veel nummers die ik niet ken (ik heb enkel hun debuut besproken) en het verbaast mij dat de deerne achter het keyboard tegenwoordig ook zingt. Het Amerikaanse Xentrifuge valt op zijn beurt beter mee dan verwacht. Ondanks de terugkerende problemen met het stemeffect brengen ze een sfeervolle hellektro-set met een nogal aparte percussie. Niet echt dansbaar, maar zeker niet slecht. In tegenstelling tot de zuurpruim van Cervello Elettronico interageert de zanger wél voortdurend met het publiek en is hij oprecht blij met de feedback. Het laatste optreden dat ik meepik is dat van Alien Vampires. Hun set begint nogal rustig en braaf om na enkele nummers los te barsten in onversneden hard electro. De zang (voor zover je het dat kunt noemen) is van een wisselende kwaliteit, maar de muziek is catchy en ik dans zowat de benen van mijn lijf. Tenslotte nog een woord van dank aan de Duitser die ongevraagd mijn pretzel betaalt, terwijl ik mijn geld sta te zoeken aan de bar. Ik weet niet waar ik dat aan verdiend heb, maar bij deze is zijn goede daad vereeuwigd in mijn verslag. De 1^ste festivaldag is alvast geslaagd.

Zaterdag 8 juni 2019

Dit jaar trek ik de WGT-zaterdag uit om mijn jaarlijkse dosis Leipzig-cultuur op te snuiven. Er is toch geen enkel optreden dat ik hoef te zien (Haujobb ware wel leuk geweest, maar ze spelen vroeg in Agra). Tijdens de vorige WGT-editie was ik naar het Grassimuseum en het Egyptisch museum geweest; dit jaar valt mijn keuze op 2 andere kunstige locaties in de binnenstad. Een ander verschil met vorig jaar is dat er nu 2 van mijn kamergenoten en nog een andere Belgische vriendin meegaan. Collectief cultuur opsnuiven op het WGT is immers nog veel leuker.

Onze eerste stop is Atelier Schreckenberger / Hermeling, een kleine maar gezellige galerij niet ver van het hoofdstation. Naast enkele steampunk-objecten van Steffen Fischer worden er verschillende kunstwerken rond het thema seksualiteit geëxposeerd (vele daarvan zijn overigens te koop, maar uiteraard prijzig). Speciaal is de tentoonstelling van eroticARTist, een kunstenaarscollectief uit Leipzig. Oprichter Bernhard Berres is aanwezig in de galerij en geeft met plezier meer uitleg bij de foto’s, die zowel sensueel als meer expliciet (vrouwelijk) naakt vertonen. Heel wat modellen lijken er immers geen moeite mee te hebben om hun intieme delen in vol ornaat te laten fotograferen. Volgens hem hangt het ervan af hoever het model daarin wenst te gaan. Het zijn mooie, professionele zwart-witfoto’s, maar ik kan mij voorstellen dat dit soort kunst door veel mensen als pornografisch wordt ervaren. Ook bijzonder is dat je een afdruk van je binnenste schaamlippen kunt laten maken om daaruit een zilveren hangertje te laten vervaardigen. Niet meteen iets dat ik zou overwegen, maar het bestaat. Voor de nieuwsgierigen: neem zeker een kijkje op de website van eroticARTist.

Daarna gaan we naar het nabijgelegen Museum der Bildenden Künste dat in een imposant glazen gebouw gehuisvest is. Ik ben vooral benieuwd naar de tentoonstelling 'Peace Is Power' van Yoko Ono die ogenschijnlijk over het hele museum verspreid is. We moeten ons in elk geval eerst door een reeks zalen met klassieke schilderijen en beeldhouwwerken banen, vooraleer we het hart van haar tentoonstelling vinden. Deze is overigens bijzonder interactief, want bij diverse kunstwerken wordt de bezoeker uitgenodigd om er zijn of haar bijdrage aan te leveren. Zo is er een zaal met een vluchtelingenboot waar je positieve boodschappen op de muren, het plafond en de boot zelf kunt schilderen, een houten kruis waarin je spijkers kunt kloppen, gebroken servies dat je aan elkaar kunt lijmen, een wereldkaart waarop je 'Peace Is Power' kunt stempelen, … We komen ook wat vreemdere moderne kunst tegen, zoals 3 hopen zand naast elkaar en een ordinaire appel op een display waarop 'Apfel' staat. Geen idee of dit ook deel uitmaakt van de tentoonstelling van Yoko Ono, maar het is wel lollig. Dit museum is helemaal anders dan het Grassimuseum, dat ook zeer de moeite is. Na zowat alles gezien te hebben verlaten we het gebouw in een opperbeste stemming. Peace is power indeed.

Mijn gezelschap wil een ijsje gaan eten, doch ik besluit om mijn eigen weg te gaan en het middeleeuws marktje op Moritzbastei te bezoeken. Het is bijzonder mooi weer en de binnenstad krioelt van de dagjesmensen, aangezien het Leipziger Stadtfest dit jaar weer samenvalt met het WGT. Het is veel te druk naar mijn goesting en dus rep ik mij naar mijn bestemming. Op het middeleeuws marktje drink ik een soort granaatappelbier dat ik besteld had in de veronderstelling dat het granaatappelsap was. Op dat moment speelt er een sympathiek, middeleeuws-geïnspireerd bandje dat het publiek aan het lachen brengt met zijn kwinkslagen naar meer hedendaagse muziekgenres. Ik geniet van het zonnetje, van de humor en van de algehele gemoedelijke sfeer. Het is een prachtige 2^de festivaldag.

Maar het beste moet nog komen. Zoals elk jaar zakken mijn kamergenoten en ik ’s avonds af naar de fetish party (Obsession Bizarr) in Volkspalast. Deze keer pakken we het wel slimmer aan en gaan we aanschuiven in de 2^de, veel kortere rij aan de linkse poort. Met succes, want we geraken heel snel binnen, zodat we erin slagen om een tafeltje met voldoende stoelen in de Kuppelhalle te bemachtigen. Zoals gewoonlijk staan er weer modeshows en een bondage/suspension-act op het programma, lopen er bodypaint-artiesten en speciale figuren op stelten rond en levert de strikte, kinky dresscode prachtige uitzichten op. Helaas gaat dit alles in een waas aan mij voorbij, doordat ik mij aan de hoeveelheid alcohol in de bekers met prosecco mispak. Normaal gezien weet ik heel goed wanneer ik moet stoppen met drinken, maar ik ben het gewoon van te tellen in cava-glazen. De avond (of beter gezegd: nacht) eindigt dan ook in mineur, wanneer ik ziek naar buiten word afgevoerd en niet veel later in een taxi richting ho(s)tel word geduwd. Het is de 2^de keer in mijn leven dat ik dronken ben en ik weet nu al dat ik het morgen ga moeten bekopen. Maar het was toch weer een onvergetelijke party.

Zondag 9 juni 2019

Zoals ik al had gevreesd, word ik wakker met een kater. Hoofdpijn, misselijkheid, de hele reutemeteut. Ik maak mij zorgen over mijn planning voor vandaag. Ik had mij voorgenomen om in de vroege namiddag naar NonTox te gaan voor de optredens van onder meer Stahlnebel & Black Selket, maar dat zit er nu niet meer in. Het gaat al moeilijk genoeg zijn om mijzelf bijeen te rapen tegen dat de techno/electro/industrial-shows in Täubchenthal beginnen. En daar wil ik kost wat kost zien te geraken, want Rhys Fulber is 1 van de weinige artiesten die ik voor geen geld zou willen missen. Mij speciaal kleden en optutten zal niet lukken: geen tijd en vooral geen fut. Ik trek mijn camouflagebroek en bandshirt van donderdag aan, bind mijn haar bijeen in een slordige paardenstaart en bereid mij voor op een gevaarlijke queeste. Ik zou er eeuwig spijt van krijgen, als ik nu forfait zou geven.

Phasenmensch + ICD - 10 zijn al bezig, wanneer ik heelhuids in Täubchenthal aankom. Meer nog, hun energieke, dansbare set eindigt amper 20 minuten later. Blijkt dat ik mij van uur heb vergist en ze al een dik halfuur aan het spelen waren... Spijtig, want dit klonk echt wel goed (ik heb hun collaboratie-cd gekocht, samen met het album van Rhys Fulber). S.K.E.T. is niet mijn ding. Ik trek mij met mijn smartphone terug op een bankje in de toilettenruimte en laat hun optreden volledig aan mij voorbijgaan. Van Soman wil ik wel een stukje meepikken. De immer goedlachse Kolja Trelle heeft weer enkele bevallige cyber-danseressen meegebracht. Zijn set begint echter al snel te vervelen, temeer omdat ik geen enkel nummer ken en het allemaal nogal playback klinkt. Ik bol het al vrij snel af om pas tegen het einde, wanneer clubhits als 'Noistyle' en zijn remix van het Combichrist-nummer 'Sex, Drogen Und Industri' de revue passeren, terug op te duiken. Na afloop staat er een schare fans te wachten aan zijn merchandise-stand. Al snel wordt duidelijk waarom: zo’n 15 minuten later verschijnt Herr Trelle, nog steeds met een brede glimlach en zonnebril (zet hij die eigenlijk ooit af?), om zijn krabbel te geven aan wie het wenst. Ik ben het Soman-fandom al vele jaren ontgroeid en houd mij afzijdig, maar het tafereel intrigeert mij wel. En dan komt het optreden waar ik al heel het WGT lang naar heb uitgekeken. Rhys Fulber is vooral bekend als toetsenist bij Front Line Assembly, maar hij is ook een vermaard producer en het brein achter Conjure One. Sinds kort heeft hij een techno/electro-project en ik ben erg benieuwd naar hoe hij die muziek live gaat brengen. Ik word niet teleurgesteld. Hij speelt een lange, naadloos aan elkaar gemixte set, waarin ik met enige inspanning een aantal nummers van zijn album 'Your Dystopia, My Utopia' herken. In tegenstelling tot Soman klinkt dit wél live en niet als een 1-op-1 kopie van de studioversie. De man lijkt zijn vak wel te kennen.

Tijdens het optreden van Rhys Fulber had ik weer enkele buitenlandse old-school electro/EBM-vrienden gezien, die ik na het optreden wat uitgebreider ga begroeten. Mijn vriend uit Praag wil nog naar het optreden van Cat Rapes Dog in Haus Leipzig gaan kijken. Ik betwijfel of we daar nog binnen kunnen geraken (ik herinner mij nog de wachtrij voor Centhron, een headliner in die zaal op WGT 2018), maar we wagen het erop. Tot mijn grote verbazing is er helemaal geen wachtrij en wandelen we zo naar binnen. De Zweedse EBM-band speelt een enthousiaste en energieke set die erg door het publiek wordt gesmaakt, maar ik wil niet tot het einde blijven. Het is al laat en ik heb al de hele dag niet gegeten. In de winkelstraat is er niets meer open en bij gebrek aan andere opties wordt het dan maar een snel opgewarmde pizza in de bar van het ho(s)tel. Nu ja, beter dat dan uitgehongerd te gaan slapen. Het ergste heb ik nu wel gehad. Laat ik er maar op terugkijken als een lesson learned.

Maandag 10 juni 2019

Op de 4^de en laatste festivaldag gaat alles wat moeizamer. Mijn kater mag dan wel over zijn, maar inmiddels steekt de gebruikelijke (over)vermoeidheid de kop op. Ik kan het mij echter niet permitteren om te treuzelen, want ik moet al vrij vroeg op de middag naar NonTox, het kleine openluchtpodium aan de rand van de stad. In normale omstandigheden geraak ik er op 30 minuten met de tram, maar 1 van mijn kamergenoten had mij gewaarschuwd dat er werken op de route waren en je nu ook een stuk met de bus en te voet moest doen. Al maar goed, want ik was anders compleet uit de lucht gevallen. De omleiding is helemaal niet duidelijk aangegeven. Gelukkig zitten er nog andere goths op de tram, die de weg wél lijken te kennen. Ik volg hen in blind vertrouwen.

Ik kom net op tijd aan voor het optreden van de Duitse synthpopband Alphamay, die daar voor het 2^de jaar op rij speelt. Het is wederom zonnig en zwoel, maar Cris Frickenschmidt en Henning Hammoor hebben het geluk niet echt aan hun kant. Het geluid valt steeds uit (wat uiteindelijk wordt opgelost door een parasol van een bezoekster over de gear te plaatsen) en ze mogen maar een halfuur spelen, terwijl ze een show van 50 minuten hadden voorbereid. Wanneer ik na afloop gedag ga zeggen tegen Cris en Henning, leggen ze mij uit dat ze op de valreep werden ingelicht over deze drastische inkorting van hun speeltijd en dat ze teleurgesteld zijn in de organisatie van NonTox. Maar ze treden in september op in Eindhoven, wat qua afstand perfect te doen is voor mij. Ik hoop daar dan ook een langere set zonder technische problemen te kunnen zien. De nieuwe nummers klinken alvast goed.

Het laatste punt op mijn programma is Agra. Ik probeer deze locatie zoveel mogelijk te mijden en tot nu toe is mij dat goed gelukt. Vandaag spelen er echter 2 bands die ik graag zou willen zien. Te beginnen met Patenbrigade: Wolff, een electro/synthpop/ambient-project met een speciaal opzet. Hun nummers en imago zijn immers volledig opgebouwd rond het thema constructiewerken. Op het podium staat 5 man, waarvan er 2 tot 3 geen andere functie heeft dan de stereotiepe bouwvakker uit te hangen. Dat gaat van het sleuren met signalisatieborden en hekjes tot gewoon wat aan de kant staan gapen en bier drinken, in fluohesje en met veiligheidshelm uiteraard. Af en toe wordt het gezelschap vervoegd door een zangeres, maar het is duidelijk dat testosteron hier de plak zwaait. Met als climax een enorme buis die men boven de voorste rijen zwaait en waarin men enkele liters bier giet voor de gelukkigen die aan het uiteinde een beker bij de hand hebben. Leuk om te zien en best wel een goeie set (ze spelen onder meer 'Gefahrstoffe' en 'Voyage'), maar de rotslechte akoestiek van Agra doet deze groep geen eer aan. Dat is overigens de voornaamste reden waarom ik hier niet graag kom.

Het daaropvolgende optreden van Nachtmahr kan mij gestolen worden, wat mij ruimschoots de tijd geeft om het nabijgelegen heidens dorp te bezoeken. Mijn kamergenoten waren eerder dat weekend niet binnengeraakt, omdat er toen een wachtrij tot ver buiten Torhaus Dölitz stond. Maar wanneer ik er aankom, is het er opvallend rustig. Wat ik op dat moment niet weet, is dat de organisatie van WGT kort voordien een Facebook-bericht had gepost waarin werd afgeraden om naar het heidens dorp te gaan omwille van het dreigend, zwaar onweer (het terrein werd zelfs kortelings nadat ik terug naar Agra ben gegaan ontruimd). Maar op dat moment ben ik mij van geen kwaad bewust. Ik wandel er op mijn dooie gemak rond, terwijl folkgroep Knasterbart covers van evergreens brengt. In tegenstelling tot vorig jaar koop ik wel niets (afgezien van een hapje en een drankje), een houding die ik ook aanneem op de gothic markt in Agra, waar ik nadien nog eventjes rondhang. Misschien word ik te oud hiervoor, maar feit is dat vooral de Agra-markt erg duur is. Ik kan hier echt geen geld aan uitgeven.

De 2^de en tevens laatste band die ik vanavond in Agra wil zien, is Velvet Acid Christ. Het is tijdens dit optreden dat het onweer in alle hevigheid uitbarst. Ik neem mij voor om een uur van hun set te zien en dan terug naar het ho(s)tel te gaan, vooropgesteld dat de stortbui tegen dan gedaan is. Ik heb VAC 2 jaar geleden in de Baroeg in Rotterdam gezien en hun show was toen erg goed. Vanavond brengen ze veel hits die toen ook aan bod zijn gekomen (onder meer 'Lysergia' en 'Malfunction'), maar ik kan er niet van genieten. De zaal galmt langs alle kanten en de muziek staat zo luid dat mijn oren pijn doen. Zonde, want deze groep is echt wel de moeite live. Na een uur houd ik het voor bekeken en spring ik op de eerstvolgende tram richting centrum. Mijn doel is om op de kamer te zijn, vooraleer het 2^de aangekondigde, nog zwaarder onweer losbreekt en de trams potentieel worden stilgelegd. Dat blijkt achteraf loos alarm, maar ik ben blij dat ik op een deftig uur in mijn bed lig. Mijn voeten kunnen echt niet meer en morgenochtend wacht ons een lange autorit naar huis. Voor mij is WGT 2019 over, maar het aftellen naar de volgende editie kan beginnen. We’ll be back.

Foto’s getrokken in Clara-Zetkin-Park / Museum der Bildenden Künste. De geportretteerden hebben toestemming gegeven voor de foto's en de publicatie ervan op Dark Entries.